Het is vandaag, als ik dit schrijf, 1 juli. Hoera, ons land is weer open. Geen intelligente lockdown meer, wel anderhalve meter afstand… Vanmorgen in de regen de auto inpakken. Met zon kunnen we uitpakken en de tent opzetten. Ja, we mogen kamperen!!! We hebben eerder besloten om niet naar het buitenland te gaan, maar te kamperen bij Nieuw Sion. Een klooster voor jongeren, zonder monniken, maar wel bewoners, bij Diepenveen.
Op het terrein mogen maximaal tien tenten staan. We hebben een fantastisch uitzicht. We besluiten de buurt te gaan verkennen en stappen op de fiets. Na een fietstocht van twee uur komen we weer aan bij het klooster. We zijn mooi op tijd voor ons eerste getijdengebed, het avondgebed van 18.00u.
Na de schriftlezing is de stilte zeven minuten, zéven minuten!!!! Ik bedenk dat we dit op het Gracelandfestival bij de ochtendvieringen ook zouden gaan doen, in navolging van Nieuw Sion. Nu moest ik er zelf aan geloven. In mijn hoofd zing ik een Nederlandse versie van een Taizélied: Mijn ziel verstilt in rust en vrede bij God… Ik hoor een merel fluiten. Wat een mooie ervaring, hier moet ik een blog over schrijven!
Ik ben acuut de rust en stilte in mijn hoofd kwijt. Ik zing weer… Ik wordt iets rustiger. Het is geen makkelijke, maar wel een fijne ervaring. Het belletje rinkelt als teken dat de zeven minuten voorbij zijn. Nu al? Was dat zeven minuten? Ik heb tijd nodig om weer mee te doen. Mooie tijd, die zeven. (later hoor ik dat de zeven nergens op gebaseerd is, wel een mooi getal….)
Maar ik weet dat ik dit verhaal snel op papier moet zetten, omdat ik anders de volgende keer niet stil kan zijn, maar de blog in mijn hoofd aan het schrijven ben tijdens de stilte…