Op 19 september was ik Waarnemer van Dordrecht. Een project in het kader van de Ode aan de Synode. Het project duurt een jaar en je mag één keer meedoen als waarnemer. De wekker ging om tien voor zes, aankleden, eten, Gerhard helpt mij met mijn fiets (die kon namelijk niet in de schuur, vanwege een steiger die ervoor stond. Gerhard had hem in de steiger geplaatst….) en weg ben ik. Voor mijn gevoel moet ik mij altijd haasten… Bij het Energiehuis aangekomen word ik ontvangen door Peggy. Leuke vrouw… Zij maakt mij wegwijs en als het tijd is en ik mijn telefoon en horloge heb ingeleverd, brengt zij mij naar boven. Bovenop het Energiehuis in een houten constructie, het venster op de stad, laat Peggy mij achter. Eerst maar eens kijken waar ik ben. Ik kan twee kanten uitkijken, één kant over de stad Dordrecht en de andere kant over Villa Augustus, richting opkomende zon. Daar kom ik voor! Het is bewolkt, er zit een scheur in het wolkendek en ja, om ongeveer half zeven zie ik daar licht doorkomen en even daarna zie ik tongen als van vuur, de zon.
Het is maar een klein streepje…..
Het is maar een klein streepje, maar wat geeft dat een licht, het flikkert, de zon lijkt soms een bol, omgeven door streepjes rondom à la Vincent van Gogh. Het duurt maar even, maar ik ben er helemaal opgewonden van. De zon verdwijnt achter de wolken, na een tijdje komt hij weer tevoorschijn… Ik geniet, een lied: “de zon komt op, maakt de morgen wakker”, komt in mijn hoofd op en dat is wat ik zie gebeuren. De stad ontwaakt. Op het plein fietst een jongen over de heuveltjes, wachtend op zijn vrienden om met elkaar naar school te fietsen. Een moeder laat haar honden uit en haar dochtertje fladdert om haar heen, mensen lopen en fietsen naar hun werk. Bouwafvalcontainers worden verwisseld, een rolstoeltaxi rijdt voorbij op het plein. Op de Noordendijk rijden auto’s en fietsers vanuit het centrum naar de Oranjelaan. Van redelijk stil, hoor je nu steeds doorgaande stadsgeluiden.
Ik dacht van tevoren dat ik stil zou worden in mijn hoofd….
Ik dacht van tevoren dat ik stil zou worden in mijn hoofd, maar nee, het werd niet stil, het was een uur lang genieten van elke keer weer nieuwe kleuren, mensen, voertuigen, ….En was dit erg? Nee, want in dit genieten was ik blij met God, gek een soort intense vreugde en toen ik daarna naar huis fietste en bij het park allemaal kastanjes zag, was ik als een kind, helemaal gelukkig. God zit in grote, maar zeker ook in hele kleine cadeautjes!!!