Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, organiseer ik stiltewandelingen. Een deel van de wandeling ben je stil en denkt na over een vraag, over iets dat je raakt. Later deel je je gedachten met een medewandelaar. Ik regel alles m.b.t. de wandeling, maar ben ook deelnemer. Ik geloof dat ook ik kan leren van de gesprekken, die we na de stilte hebben. Ik merk wel dat het in mijn hoofd niet altijd rustig genoeg is om de vraag helemaal te overdenken, maar als ik een medewandelaar heb die mij vragen stelt, komen er toch regelmatig nieuwe inzichten bij mij naar boven.
Afgelopen keer hadden we een prachtige wandeling bij het natuurgebied: De Waalbos, in de buurt bij Ridderkerk. Op de weg er naartoe zagen we twee reetjes, tijdens de wandeling zagen we lammetjes, maar ook karpers paaien. Dat laatste is, zo begreep ik, een redelijk uniek gebeuren om te zien. Ze doen het maar één keer per jaar en dan ook nog maar één of twee dagen. We troffen het dus.
Tijdens de wandeling had ik een mooi gesprek met mijn medewandelaar en op enig moment citeerde ze een voorganger. Die had gezegd: geloven is je verbinden met God. Ik vond dat een mooie uitspraak. Maar ook een uitspraak die mij aan het denken zette. Wij hebben in huis een boekje staan met de titel: “Ik wou dat ik kon geloven”. En zo is het vaak ook. Er zijn allemaal dingen die beschreven worden in de Bijbel, maar ook gebeurtenissen, die nu nog plaatsvinden, die we met ons verstand niet begrijpen. Onlangs stonden er in verschillende kranten verhalen over mensen die waren genezen door gebed. Er werd kritisch op gereageerd. We kunnen het met ons verstand niet begrijpen, dus kunnen we niet geloven dat het echt waar is. En toch…
Het mooie aan bovengenoemde uitspraak is, dat je niet alles hoeft te begrijpen. Je moet je met God verbinden. In die verbinding mag je je verwonderen als een kind over alles wat er gebeurt in je leven, de mensen die je ontmoet. Over wat je ziet in de natuur, hoe wonderbaarlijk dat is.
Als je je met iemand verbindt, dan probeer je ook te ontdekken wie de ander is, je gaat werken aan zo’n verbinding, de relatie. En dat is wat God zo graag van ons wil. Dat we Hem blijven zoeken.
Gisteren was er een oude uitzending van Kruispunt, waar gesprekken waren met mensen op weg naar Santiago, een pittige pelgrimsroute. Eén man vertelde dat hij onderweg weer zijn levensvragen terug had gevonden. Ik dacht gelijk: ik hoop dat hij nu ook de antwoorden weet. Vandaag bedacht ik, dat het eigenlijk bij de vragen begint. Bij het zien wat er op je pad komt. In de ontmoetingen met je medemens. En antwoorden? Laten we ons met God en onze medemens verbinden en ons verwonderen, het nieuwe zien… of het vanzelfsprekende opnieuw zien…
De afbeelding is een onderdeel van de plafondschildering (fresco) in de Sixtijnse Kapel in Vaticaanstad geschilderd door Michelangelo: De schepping van Adam