Vorige week kreeg ik bij het boodschappen doen twee bossen rozen. Ze waren van de vorige dag en zagen er wat verlept uit. Er stonden ook tulpen, maar het was mij bij de vorige klant al duidelijk geworden: Je kon niet weigeren of om iets anders vragen, je kreeg het en je moest het maar aannemen. Duidelijke taal van de potige kassière. (Gerhard kreeg daarna nog twee bossen tulpen van een klant, die ook niet kon weigeren, maar allemaal huisdieren heeft, die de bloemen stuk maken…)
Ik wilde toch wel een poging wagen, ook al was ik niet erg hoopvol. Rozen doen het bij mij nooit zo lang en deze hadden al een klap te verwerken gehad. Ik sneed ze goed schuin af, deed er snijbloemenvoeding bij en zowaar ze herstelden. Niet allemaal, maar ze staan er goed bij in de kleurencombinatie die ik zelf niet zo gauw zou hebben gekozen.
Gisteren bedacht ik dat ik nog altijd op zoek ben naar het door bloemblaadjes gevormde hartje in de roos. Ik keek, maar zag geen hartje. Ik bedacht toen wel: wat zijn ze mooi geworden en ik legde de link met het volk van Oekraïne (dat doet je hoofd soms). De verwoestingen die er plaatshebben, hele steden platgeschoten, ziekenhuizen gebombardeerd en vele mensen op de vlucht. De vergelijking gaat natuurlijk nooit op, maar ik vergeleek de veerkracht en het herstel van de roos met Oekraïne. Ik verlangde dat de oorlog mocht ophouden en dat de steden weer opgebouwd mogen worden, dat trauma’s zouden genezen, dat angst weer vertrouwen mag worden.
Die dag gaf president Zelenski zijn volk ook weer hoop, door de belofte alles weer op te zullen bouwen, hoop op een nieuwe toekomst, maar het lijkt allemaal nog zover weg. In onze ogen is misschien het fysiek herstel nog mogelijk, maar het herstel in de harten van de mensen… Menselijkerwijs niet, maar laten wij ons verbinden met deze mensen en een lichtpuntje laten zien…