Één van onze favoriete plekjes om te wandelen is de Tongplaat. Ik loop daar ook graag met Wandelen met… Het is één van de mooiste plekjes in het poldergebied ten zuiden van Dordrecht. Afgelopen zaterdag hadden Gerhard en ik toch zin om een stukje te wandelen, ondanks het weer. Gerhard wilde dan graag kijken bij het hoge water. De rivieren stonden namelijk zo hoog dat in de Noordwaard, in de buurt bij Werkendam, de speciale dijk was overgelopen en de polder vol stond met water. Nu was het te laat om met het pontje naar de overkant te gaan, dus bedachten we dat een rondje Tongplaat (eigenlijk loop je rond het Zuidplaatje, en een deel langs de Tongplaat) wel mooi was. Toen we aankwamen bij de Zuidhaven was het gelukkig droog. We liepen rechtsom, ik verwachtte namelijk dat het linksom, dan loop je over een weg met karresporen, wel erg nat zou zijn. Rechtsom is verstandiger en droger. We liepen lekker door, zagen dat de zon langzaamaan onderging en kwamen aan bij de Vogelkijkhut. Een mooi plekje om naar vogels te kijken, jammer genoeg keken we tegen het licht in en het begon al iets te schemeren, dus is het determineren van vogels lastig en is alles eend of gans. Optimistisch liepen we verder: misschien zouden we nu op het verharde dijkje wel een bever zien. Het schemerde toch…Geen bever, wel drie reetjes, die vrij rustig bleven onder onze aanwezigheid. Ik stelde voor om terug te lopen, maar Gerhard wilde door. Bij het overstapje naar de dijk, vroeg ik of het wel verstandig was om het dijkje langs de rivier te nemen. Het was vast heel modderig. Maar nee, het werd langs de rivier. Gerhard hielp me behulpzaam via het wandeltrapje over het hekje ( ik heb korte beentjes en ze zijn vaak door mannen neergezet). Ik moest goed opletten waar ik mijn voeten neer zou zetten, want het was al behoorlijk modderig. We liepen achter elkaar op het dijkje en ik probeerde nog zoveel mogelijk op een randje gras, dat nog geen 5 cm breed was, te lopen. Het begin van het dijkje liep iets schuin en was heel glibberig en het duurde niet lang of Gerhard gleed een stuk naar beneden. Ik ging nog meer aan de “goede” kant van het paadje lopen, waardoor ik vast bleef zitten in de braamstruiken. Na mijzelf te hebben bevrijd, wilde Gerhard dan toch wel terug, maar toen hadden we het ergste gehad. We liepen dus door. Ondertussen was de schemer overgegaan in bijna donker. We konden nog wel zien hoe dicht het water tegen het dijkje aanstond. Tot overmaat van ramp begon het ook nog te regenen. Gerhard gleed nog op een andere plek van het dijkje af en ik had moeite om over grote betonblokken te klimmen. (Anders steek ik op dat punt altijd over op het dijkje, maar we liepen nu maar onderlangs voor de zekerheid.) Met natte kleren, de paraplu bleef ongebruikt, omdat ik mijn handen vrij wilde hebben voor de balans, glibberend tot het eind, met af en toe wat licht van de telefoon, zodat je nog een idee had waar je liep, kwamen we bij het eind van het pad. Onderweg bedacht ik dat het wel wat had. Ik voelde me een beetje als Raynor Winn en haar man Moth tijdens hun tocht over het Zoutpad. Regen, duisternis, glibberend doorlopen,… Aan de andere kant wist ik ook dat een rondje Tongplaat niet te vergelijken is met hun lange tocht langs het South West Coast Path. Bij het eind aangekomen zei Gerhard: dat was een mooi avontuur. Ik zei: dat ik de komende dagen niet met hem zou praten, maar wel met lachogen.
Ik was in elk geval heel blij dat ik daar niet had gelopen met Wandelen met…
foto: Jaco Boven