Zoals in de vorige blog al stond, zijn Gerhard en ik naar ‘Stadspark live’ geweest. Een één-dags-festival in Groningen. Één van de optredende artiesten was Rag’n’Bone Man. Ik zag erg naar zijn optreden uit. Ik ken wel een aantal nummers van hem en heb ook wel nummers van hem gebruikt voor vieringen. Vaak kijk ik dan naar het materiaal via YouTube en dan zie je een selectie van zijn nummers en je kijkt dan naar een clip. Bij een concert komt meer de mens naar voren.
Rag’n’Bone Man, pseudoniem van Rory Graham, heeft een groot lijf, lange baard en heeft tattoos op zijn hele lichaam en ook in zijn gezicht. We hebben als mens snel een mening over iemands uiterlijk. Denken gelijk: zal wel een agressieve rocker zijn, maar niets is minder waar. Vergeten vaak wat er in mensen leeft, wat in hun rugzakje zit en wat de reden voor een bepaalde keuze is. Wat zijn verhaal is, over hoe hij opgroeide is niet veel bekend. Wel dat zijn vader hem aanmoedigt om naast de hiphop ook te gaan zingen. Dit doet hij op Rory’s verjaardagsfeestje, als ze samen wat drinken in de kroeg. Rory kent alle nummers, die daar gespeeld worden en omdat hij al wat glazen whisky achter de kiezen heeft, durft hij het aan, alhoewel hij vooral met zijn rug naar het publiek staat…
Als hij het podium bij ‘Stadspark live’ opkomt heeft hij zijn zonnebril op. Na een paar nummers gaat deze af. We krijgen iets meer van hem te zien. Hij is bescheiden en een soort van verlegen en dankbaar voor het applaus dat hij krijgt. Langzaamaan zie je hem meer en meer ontspannen en aan het eind maakt hij met zijn grote lichaam toch wat dansmoves en zelfs een ’pirouette’. Het is ontroerend hoe hij toch iets onzekers heeft. We denken vaak dat artiesten, omdat ze al zo vaak op het podium hebben gestaan, niet meer gespannen zullen zijn, maar toch. Zelfs met een prachtige, warme, soulstem kan je je toch onzeker voelen.
Wij genieten van het proces, waarin hij steeds zich meer opent voor het publiek en natuurlijk ook van zijn muziek. I’m only human, ik ben een mens van vlees en bloed…. Daar zit een heel verhaal achter. Bij ‘Skin’ laat hij nog meer zijn persoonlijke kant zien. Ook het nummer ‘Alone’ en ‘Crossfire’ zijn prachtig. Het duet ‘Anywhere away from here’ wordt dit keer niet door Pink gezongen, maar door één van de achtergrondzangeressen. Maar het klinkt geweldig. Het is zeker ook de moeite waard om de teksten te lezen. Tuurlijk gaan er teksten van hem over de liefde, maar ook hoe je als vrouw je hele leven dienstbaar hebt gemaakt aan je echtgenoot en dat hij je dan inruilt voor een jongere vrouw. Of als we nu onder vuur komen te liggen, hebben we wel actie ondernomen of stonden we stil en deden niets in afwachting van verandering… Ook zong hij een mooi liedje voor zijn zoontje… De mens achter de artiest komt steeds meer naar voren….
Ik hou er van om te kijken wat artiesten beweegt. Als ze hun levensverhaal delen in hun liedjes. Hun grote angsten en mooie overwinningen. De pijn die ze voelen of de warmte van het moois om hen heen… Ik ben klaar voor een volgend festival…