Eén van de mooiste bloemen die ik ken is de Passiebloem. Het is officieel geen wilde bloem, maar toch zie je hem in de stad bloeien tussen het aangelegde groen. Ook doet de bloem het met de huidige zomers en winters beter dan ooit. Tenminste: in mijn beleving. Vroeger hadden mijn opa en oma er één in de tuin. Het was dan heel bijzonder als er bloemen aan kwamen en ik denk dat er in de zomer maximaal drie bloemen aanzaten. Ik wilde hem hoe dan ook bij ons in de tuin en de eerste jaren lukte het niet om aan te slaan. Hij overleefde de winters niet en zo heb ik een aantal keren een nieuwe moeten kopen, maar nu doet hij het geweldig. Hij zit vol bloemen en woekert bijna door de tuin. Ik hoef niet bang te zijn dat ik hem teveel snoei, want hij neemt snel daarna weer veel ruimte in
De vraag is natuurlijk: wat maakt hem nou zo mooi. De naam natuurlijk. Passie, voor mij verwijzend naar het Lijdensverhaal van Christus. Een verhaal van volkomen liefde, passie. Mijn oma vertelde dat er een kruis in het midden zat. Als ik nu goed kijk: is het geen kruis, er zijn drie stijlen, dus een kruis is wat moeilijk.
In een verhaal lees ik dat de passiebloem aan zijn naam gekomen door verzinsels van Spaanse missionarissen. Zij zagen van alles in de bloem, een voorbeeld daarvan is het volgende: de drie nagelvormige stijlen zijn de kruisnagels en de vijf stuifmeeldraden als de wondsteken. De zadenkrans werd gezien als doornenkroon. De stijl van de stamper de geselpaal. De witte handlobbige bladeren, de handen van het volk. De enkelvoudige, ingesneden wit met paarse bloembladeren werden als lanspunten gezien.
Het is natuurlijk grote inlegkunde, maar het neemt niet weg, dat het een mooie bloem blijft. Ik ben blij dat mijn oma mij er indertijd op attent maakte. Het is één van de zaadjes geweest, die ertoe hebben geleid, dat ik erg kan genieten van de natuur en het leuk vind om de cursus over planten te doen.