Eerder schreef ik over verschillende manieren om om te gaan met geloof, met wonderen. Ik begon dat stukje omdat ik iets wilde doorgeven, maar door de tekst van Taizé van die dag, kreeg het stukje een andere wending…
Even terughalen: Rob Bell had op de website een artikel geplaatst met als insteek dat niet alles met je ratio te verklaren is. Heel lang hebben we alleen het geloof gehad, tot de wetenschap zijn intrede deed. Alles werd vervolgens met de ratio beredeneerd. Nu komen we er achter dat niet alles uit te leggen is. Dat er toch zaken zijn die ons verbazen. Is het toeval, is het een wonder? Steeds meer mensen beseffen dat er meer is. Dat maakt het ook niet altijd eenvoudiger.
In het gesprek dat daarop volgde en later toen ik met mijn gedachten alleen was, besefte ik dat ik heel veel dingen vanuit een routine doe. Misschien een kleine aanpassing, maar echt zaken opnieuw bekijken, op zijn kop zetten, vanuit de ander denken? Loslaten wat ik gewend ben te doen…?
Als ik vieringen voorbereid, heb ik een vaste liturgie, dat zorgt dat je in vaste patronen denkt. Dat kan rust geven, maar soms ook weer belemmerend zijn. Durf ik te denken vanuit het niets, alleen met God en dan aan de slag. Voor mij als mens een groot risico. Zoiets: de dag wordt nacht en de nacht dag. Ook hier mijn wereld op zijn kop. Tuurlijk durf ik wel een beetje los te laten, maar er is een maar…
In deze stukjes heb ik meestal een positieve insteek. Ik ben geen twijfelaar. Ik hou van God, ook al begrijp ik soms helemaal niet waarom dingen gebeuren.
Dit is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Ik heb dan de neiging om het snel op te lossen. Bij twijfel: toch doorgaan met geloven.
Het is lastig voor mij als om als twijfelaar te denken. Ik grijp snel terug op de zekerheid van het geloof. Want wat als er geen God is…, wat dan? Dan begrijp ik nog minder van alle schoonheid in de schepping…
‘Wat betekent dan de Opstanding van Jezus voor mij?’
Toch mag je ook twijfelen. Wij maken van de discipel Thomas een ongelovige. Vinden hem maar dom, hij kan zijn vrienden toch gewoon geloven? Maar moeten we niet naar Thomas kijken als naar iemand die het nog niet zeker weet. Die niet alles maar klakkeloos aanneemt, die nadenkt over: ‘Wat betekent dan de Opstanding van Jezus voor mij?’
Zo zou je zelf ook kritisch kunnen zijn, nadenken of het allemaal wel waar is, twijfelen of misschien zelfs een tijd helemaal niet meer dicht bij God zijn. God los laten, om de ruimte te hebben om na te denken, te onderzoeken…Opnieuw kiezen.
Ik merk dat ik de neiging heb om tot een positief slot te komen, dat alles goed komt bij de twijfelaar en de niet-zeker-weter. Maar dat is nu juist wat je niet weet en ook zo moet laten.
Ik denk ineens aan de titel van een boekje, dat ik jaren geleden las: ‘Een twijfelaar aan het woord. Over Prediker’. Weer eens lezen….