Onlangs zei iemand, die mij zeer dierbaar is: ik ben onzeker. Ik stapte er nogal snel overheen, reageerde met: dat is toch helemaal niet nodig. Maar de opmerking bleef hangen. Waarom? Ten eerste denk ik, doordat het nogal iets is, als iemand dit zegt en mijn reactie nogal kort door de bocht was. Ten tweede omdat ik nadacht over onzeker zijn. Mag je als mens onzeker zijn, en hoe komt dat?
God zegt: Je bent mijn geliefd kind. Ik houd van jou! Wat is er mooier dan te weten dat dit waar is. Ook ouders houden van hun kinderen, onvoorwaardelijk en toch….Als je wordt gezien als geliefd, wat maakt dan dat je onzeker wordt? Juist ja: wij ouders, opvoeders, vriendjes en vriendinnetjes. Dingen die je meemaakt…
Op de camping was een jongen van een jaar of acht, die met zijn jongere neefje speelde en bij het gooien van een frisbee elke keer weer een record verbrak. Het neefje gooide de frisbee terug en dan werd gezegd: Jij hebt geen record… Andere kinderen zeiden bij het speeltoestel: jij mag niet op het de glijbaan, die is van ons…Ook zagen we kinderen die toenadering zochten om mee te spelen met andere kinderen en volledig werden genegeerd. Kinderen doen dit en ik dacht: waar komt dit vandaan? En ook: wij doen dit als volwassenen ook. Eigenlijk geven we bewust en onbewust signalen aan de ander: ik ben beter, ik hoor hier, jij bent minder, jij bent anders, jij bent niet van hier, jij mag er niet zijn….
Bibian Mentel, de paralympische kampioene op het snowboard, beschrijft in haar boek dat zij een kaart heeft om op een invalidenparkeerplaats te staan. Omdat zij met een prothese loopt, ziet niet iedereen dat zij beperkt is. Zij beschrijft dat mensen lelijk tegen haar doen en zeggen dat zij er niet mag staan. Het vooroordeel is uitgangspunt. Wat je niet ziet, is er ook niet?! Als wij fietsen, zien we mensen die een stuk dikker zijn dan wij, als ze dan ook nog een frietje eten of een ijsje, dan hebben wij ons oordeel al klaar. Maar kennen we het verhaal van de ander? Het negeren van iemand, omdat je die niet zo leuk vindt, ik doe het ook. Het niet open staan voor de ander: ook ik maak mij daar schuldig aan…
Ik zou zo graag willen dat ik zonder oordeel naar de ander keek… In elk geval heb ik nog een opdracht: het gesprek aangaan met degene, die zei: ik ben onzeker…