Maak mijn hart een oase van stilte,
maak mijn lichaam een tempel van rust,
maak mijn geest een onbeschreven blad,
maak mijn ziel een spiegel van licht.
Maak mijn mond zonder oordeel,
maak mijn ogen onthecht,
maak mijn oren tot horen bereid.
Dat ik leer staan met lege handen.
Dat ik mag aanvaarden wat is,
mag vertrouwen wat komt,
mag loslaten wat was,
op adem mag komen ieder moment.
Alles begrijpend ben ik wijs,
niets grijpend ben ik liefde,
niets bezittend ben ik vrij,
niets waarmakend ben ik waar.
Toon mij het gezicht
van voor ik begon, maak mij
één met alles, één met allen,
één met de Bron.
Hein Stufkens
Wat een prachtig gedicht. Het werd voorgelezen door Annemiek Schrijver, na de mis op tv. Het was de eerste zondag, dat er als gevolg van maatregelen vanwege het Coronavirus veel kerken gesloten bleven. Ik was onder de indruk, het is al veel eerder geschreven, maar het past geweldig bij de pelgrimstocht van deze dagen. Het is een gebed, er spreekt een verlangen uit. Wat kan je nog toevoegen aan dit gedicht?
Wat kan je nog toevoegen aan dit gedicht?
We zitten ineens in een fase van omdenken. Wat is werkelijk van waarde, wat gaat dit betekenen voor mij, mijn leven? In dit alles mag je weten: God is de Bron, de Ene, Hij is de Ik ben die Ik ben.
Bron:
https://mooistewoorden.wordpress.com/2018/09/25/om-gelijkmoedigheid-hein-stufkens/