Vanochtend liep ik, aan het einde van mijn Ommetje, richting huis. Op het winkelcentrum had ik nog een blikje opgeraapt, maar daar lagen zoveel bonnetjes, dat ik bedacht het rapen verder over te slaan. Het waren vooral bonnetjes van het nieuwe restaurant op de hoek. Ik bedacht wel dat ik ze een keer zou moeten vragen of ze hiervoor een oplossing konden bedenken…Zo kan je je als pensionado lekker druk maken in je hoofd over van alles en nog wat…
Toen ik echter bij de kerk liep, lag er weer van alles en ik besloot dan toch maar het plastic tasje uit mijn jaszak te halen en afval te rapen. Ik liep het dijkje op en daar kwamen twee dames met beiden een hond. Eén van hen vroeg mij of het al druk was bij de winkels. Ik dacht dat ze daarop kwam omdat ik een tasje in mijn hand had, antwoordde dat ik het niet wist en duidend op het tasje: “Ik ben afval aan het rapen”. “Nou, dan kon ik wel bezig blijven!” Vervolgens raakten we wat aan de praat. Ik vind het verbazingwekkend dat een deel van de jongeren zich erg zorgen maakt over de opwarming van de aarde en een ander deel, gewoon al hun afval maar dropt, zelfs als er een prullenbak naast hen staat. Eén van de vrouwen vertelde mij dat ze op een gegeven moment twee jongens naast elkaar zag fietsen, samen om beurten drinkend uit een grote fles Cola. De ouders reden erachter. Toen de fles leeg was, gooiden de jongens de fles gewoon op de grond. Ze had geroepen: “Is dat normaal?” Waarop de vader kwaad had gereageerd: “Waar bemoei jij je mee?” Beide vrouwen constateerden dat de ouders ook een opvoedende rol hebben. Zij kregen vroeger gewoon een tik als ze een papiertje lieten vallen….én je mag tegenwoordig ook nergens meer wat van zeggen… Ik deed nog een poging om te zeggen dat je eerst iets van een relatie moet hebben om ergens wat van te mogen vinden, maar tevergeefs…Met een: “Ik ga door met mijn missie”, liep ik verder.
Ik ben verbaasd over de korte lontjes en onverschilligheid. Hoe moet het verder met deze wereld… ? Een verzuchting die volgens mij van alle eeuwen is en toch… Troostrijk is de vraag van Jezus tegen de Farizeeën uit Lukas 14, nadat Hij een man met waterzucht had genezen op sabbat: ‘Als uw zoon of uw os in een put valt , dan haalt u hem er toch meteen uit, ook als is het sabbat?’ Jezus wil dat we niet vanuit regels denken, maar vanuit liefde, het goede doen… Dat geeft hoop ook voor een volgende generatie.
1 comment for “Mijn missie”