Nee, het gaat in dit stukje niet om de langspeelplaat, alhoewel dat ook een mooi onderwerp zou kunnen zijn, maar om Laura Pergolizzi. Een Amerikaanse singer-songwriter van Italiaans-Ierse afkomst. Op Spotify kwam ik regelmatig het nummer “Lost on you” van haar tegen. Het nummer is intrigerend, haar stem heeft een prachtig randje. Afgelopen zondag speelde ze op ‘Stadspark live’, een festival in Groningen, waar Gerhard en ik in januari ofzo al kaarten voor hadden gekocht. Ik was heel benieuwd naar haar. Na de eerste gezongen regel zei Gerhard: “Ik weet niet of ik dit een uur ga volhouden”. Zelf was ik al onder de indruk van haar verschijning. Een kleine, tengere vrouw. Dat ze vrouw is staat in haar paspoort. Zelf geeft ze aan meer te gaan voor gender neutraal. Zij is wie ze is. Zij heeft ook geen vrouwelijke vormen. Als je kijkt naar foto’s van haar, dan zie je een groot vlaggenschip getatoeëerd op haar borst. Niet echt iets, dat je bij een vrouw verwacht.
Bij het tweede nummer was ik helemaal verkocht. Wat een dijk van een stem en gezongen met zoveel energie. Voorzichtig keek ik naar Gerhard, maar ook hij ging compleet voor de bijl! We waren helemaal onder de indruk. Ook van een aantal teksten. Je ziet hier haar zoektocht naar haar identiteit en acceptatie. Ze stelt ook: Ik mag zijn wie ik ben. In het nummer ‘Someday’ zingt ze het volgende:
Some say when hearts race there’s no saving grace
Though cruel fate I’ll just wait cus’ nothing can sway
oftewel: als je hart op hol slaat, dan is het niet te stoppen en zal je met dit lot moeten leven, want je kan het niet wegpoetsen. In het vervolg van het lied zingt ze: ze zullen je willen veranderen, ze zullen je breken… Toch geeft ze ook hoop, want zegt ze: hoe hard we ook rennen er komt een moment van hoop dat alle heiligen elkaar zullen zien… (onderaan de pagina een link naar een versie van dit nummer)
Ze ziet dat ze voor veel jonge mensen een rolmodel is. Zelf zegt ze: ik ben gewoon een heel, heel emotioneel mens. Overal zorgen over makend. Maar ik wil ook de boodschap meegeven dat het goed komt. Ze is ook bang voor verlies ( haar moeder stierf toen ze nog jong was), mensen kunnen je zomaar ontvallen. Toch wil ze, als ze optreedt laten zien aan de mensen dat ze oké is. Dat er nog steeds boosheid en verdriet in haar huist, maar dat dat erbij hoort. Als je haar ziet, kan je je met haar identificeren. Je kan lijden hanteren, dat geeft kracht en macht.
In het nummer: ‘Churches’ zingt ze, dat ze niet zit te wachten op een kerk, die veroordeelt wie je bent, die mensen angstig voor God maakt. Een kerk, die zoveel kwaad heeft gedaan aan de gelovigen:
mijn kerk ben jij, mijn kerk is liefde
mijn kerk omvat al het bovenstaande
geen vragen gesteld
niemand die oordeelt
mijn kerk ben jij en was dat altijd.
mijn kerk is liefde
Hierover zegt ze: “Ik wil dat iedereen weet dat ze zich veilig kunnen voelen.” Kerk, geen kerk. Homo, niet homo. We hebben allemaal bloed door onze aderen stromen en uiteindelijk moeten we allemaal verantwoording afleggen voor ons leven. Wie heeft er dan gelijk?
Ik vind het mooi om te zien, hoe iemand uitstraalt dat je mag zijn wie je bent. In een tijd waarin alle vormen van genderidentiteit mogelijk zijn, is het vaak toch nog steeds een verwarrende zoektocht voor jongeren, maar ook voor oudere mensen. Onlangs vertelde een goede kennis dat hij op jongens viel. Juist ook door zijn geloof was het voor hem moeilijk om hier voor uit te komen. Hoe kijken mensen naar me…? Er is nog zoveel pijn.