Dit jaar zijn we vroeg op vakantie. Eigenlijk wilden we eind juni, begin juli, maar doordat mijn tweede vaccinatie eind juni was gepland, zijn we daarvoor al gegaan. We boffen ontzettend. Na weken slecht weer, staan wij met ons tentje, nu al een week volop in de zon, op een camping in de buurt van Harskamp. Dagelijks hebben we op de achtergrond schietgeluiden. De militairen oefenen op een terrein grenzend aan de camping. Het is vast een prachtig natuurgebied dat schietterrein, want er komt bijna niemand.
Van de week op de fiets naar het Nationaal Park De Hoge Veluwe. Daar hoort ook een bezoek aan het Kröller-Müllermuseum bij. Daar zag ik een beeld dat heet La Prière van Julio Gonzáles. Het Gebed. Door middel van verschillende platte en ronde staven heeft de kunstenaar door de verschillende lijnen een beeld geschapen van een biddende vrouw of man met de armen opgeheven naar de hemel. Is het een mooi beeld? Ik vond van niet. Het is ruig en ook woest. Niet mooi afgewerkt en toch maakte het indruk, doordat het met weinig materiaal, alleen met vormen en lijnen een beeld oproept, wat wij herkennen en toch ook weer niet. We herkennen het bidden, knielend. Een nederig zoeken van een hoger geplaatste. Zo bidden doen we dan misschien nog wel, maar bidden wij nog met onze handen omhoog? Voor mij is bidden met de handen omhoog een gebed vanuit wanhoop. HEER, wij weten het echt niet meer!!! Wij hebben U nodig! Zonder U kunnen wij niet verder!
Gek dat wij dit niet meer zo doen, terwijl Jezus juist zegt: Ik ben er voor degenen, die beseffen dat zij mij nodig hebben. Niet voor de vromen, die het allemaal voor elkaar hebben. Die alles netjes en geregeld hebben. Voor wie een kerkdienst volgens vaste regeltjes moet verlopen…. Ik vraag mij af: Zijn wij wel op de goede weg? Het beeld zet mij tot nadenken en volgt er een beweging?…..