Zoals jullie weten kom ik graag in een museum. Niet alles is even mooi, maar er zijn altijd wel pareltjes waar ik dan wat over wil schrijven. Afgelopen week was ik met Gerhard in Lauwersoog, genieten van de Waddenkust, de weidse natuur en de vogels. Heerlijk. Ook nog een dagje naar Leeuwarden geweest met onze zoon en zijn vriendin. Op de terugweg wilde ik wel een keertje naar het Jopie Huisman-museum in Workum. Een hoek van Friesland waar ik nooit kom en waar ik dan ook de namen van de plaatsjes en dorpen niet ken. Vol goede moed gingen we richting Workum. Net voorbij Bolsward was er een wegomlegging, dus werden we naar de snelweg geleid richting Sneek en vandaar rond de Friese meren naar Workum. We moesten zo’n 30 tot 40 minuten omrijden. We hebben nog een trauma van de bordjes: volg A. Ineens zien we ze overal…
Maar goed, aangekomen bij het museum gelijk maar naar een film kijken over zijn leven. Heerlijk zo iemand die vodden en oud ijzer ophaalt bij de mensen en houd van de natuur bij hem in de buurt. Waar hij met een vriend paling gaat peuren, ook al mag het niet volgens de wet, maar in de Bijbel staat niets over het peuren van paling.
Jopie Huisman is vooral bekend door zijn schilderijen van oude kledingstukken of weggegooide gereedschappen. Hij heeft echter ook een prachtig portret van zijn vader gemaakt, nadat zijn vader intens verdrietig was nadat zijn vrouw was overleden. Hij schilderde in die tijd vooral impressionistisch. Pas nadat zijn vrouw van hem was gescheiden, voelde hij zich zoals hij zelf zei: een oude versleten broek, weggedaan, niet goed genoeg meer… Hij begon met het schilderen van de broek, die daar in zijn kamer hing en bracht dit zeer realistisch in beeld.
Bij één van zijn schilderijen moest ik grinniken. Het heet: de schatten van oude Jouke. Jopie zag de stukken zeep in een kommetje liggen: “Die zijn al heel oud!”. “Inderdaad, al minstens 32 jaar.” “Dat weet je wel heel precies”. “Klopt, ik kreeg ze jaarlijks van mijn moeder, voor mijn verjaardag, ze is nu al 32 jaar dood. Maar ja, ik gebruik ze niet, ik was mij nooit met zeep. Dat is toch nergens goed voor. De Heer laat het toch ook geen zeepsop regenen!”
Ik houd van dat soort logica. Tegenwoordig moet je met andere antwoorden en onderbouwingen komen, maar hier is toch geen speld tussen te krijgen.
Na een lekkere lunch vetrokken uit Friesland, de polder door, naar huis.
Eerste foto: Mijn vader, 1951, olieverf op hout; Tweede foto: De schatten van oude Jouke, 1977, olieverf op doek.