Vanmorgen wat opstartproblemen. Voor mijzelf en met de computer. Nog weinig rust gehad na de wandeling rond Hemelvaart. De maandag had ik alweer een wandeling met mijn wandelgroep, woensdag oppassen op een kleinzoon met waterpokken en donderdag helpen bij het ouderenwerk van de kerk, omdat we naar de Sophiapolder gingen, en ik daar al wel bekend was. Dus vandaag “uitslapen” tot acht uur, maar daarna lekker even keutelen. De computer kon vandaag mijn profiel niet uploaden. Ik heb geleerd daar niet meer van in paniek te raken, maar je bedenkt wel dat je alles kwijt zou kunnen raken.
Ik heb heerlijke wandeldagen gehad met een groep deelnemers. We liepen gedeeltes van Het Ziltepad, een nieuw pad langs kerken in het noorden van Friesland en Groningen. Het laat je kennismaken met zoet en zout. De overgang in het landschap. Weilanden en wadden. Met natuurbehoud en intensieve veeteelt. Nieuwe initiatieven voor drasplas-landschap, zodat weidevogels hier prima kunnen vertoeven, en oude watermolens, die meer water wegpompen dan het gemaal van het Waterschap, dan wel weer met twee jonge as. molenaars, die trots zijn op wat ze doen. We zagen kleine kerken op terpen, maar ook de bijzondere Bonifatiuskapel in Dokkum.
Ook waren er leuke ontmoetingen met locals, want zo’n groepje pauzerende wandelaars wil vast wel een praatje maken. Een wandelaar met duidelijk een lichamelijke beperking, die zijn hondje uitlaat, we waren hem al eerder tegengekomen op een driewieler. Hij had de Lauwersmeer- en Waddentocht route gefietst en had ook nog het plan om te gaan zwemmen. Je moet je door niets tegen laten houden in het leven! Een koster die op zijn trekker komt om de deur van de kerk open te doen en natuurlijk zijn klompen bij de ingang zet. Een begeleider (dat was de afspraak i.v.m. het feit dat er een renovatie plaatsvond in de kapel), die eigenlijk niet wist dat dat zijn rol was en vervolgens ons ook overhaalde om ook de kruiswegstaties in het aanliggende park te bekijken. Wat we overigens achteraf niet hadden willen missen. Ook bleken we ineens op oefenterrein te lopen van defensie. Vroeger kon je in het nagebouwde dorp gerust spelen, maar sinds de oorlog in Oekraïne is ook daar alles anders. Het was niet helemaal duidelijk, het grootste deel van de groep kon de route, die liep door het zand, prima vervolgen, zich van geen kwaad bewust. De deelnemer die problemen had met haar voet en een fiets mee had, moest een alternatief zoeken. Dat was niet makkelijk, ze werd twee keer aangehouden door beveiliging, die haar maande om het terrein te verlaten. Hilarisch om die gesprekken te volgen, de telefoon stond op speaker. Uiteindelijk kon ze zich weer voegen bij de groep.
Het thema: wat neem je mee op je levensreis, wat stop je in je symbolische rugzak, was goed van toepassing: een routebeschrijving is essentieel. Ook voedsel en drinken waren basis, je water delen met iemand, die het is vergeten. Goede bescherming/ een goede uitrusting heb ik in elk geval erg gewaardeerd. Ik had net nieuwe wandelschoenen, die zaten als gegoten. Het resultaat: één klein miniblaartje tussen twee tenen en dat was snel verholpen.
Wat ook altijd weer mooi en bijzonder is, zijn de gesprekken met elkaar. Elk jaar is de groep weer anders, maar dat maakt het wel weer heel mooi. We genieten met elkaar van de omgeving, de wind door je haren, de zon, van elkaar, de stilte, de vogels, het wad, de schapen en van de gastvrijheid en heerlijke maaltijden in het Jabixhus in Leeuwarden. Al met al: voor mij een blijvertje. Volgend jaar weer!
foto’s van Jaco Boven: kerk in Vierhuizen en Pieta uit de Kruiswegstaties van Jac Maris (1900-1996)