Van de week scrolde ik door openstaande websites op mijn telefoon. Ik kwam de foto van mijn ouderlijk huis tegen. Het stond op de overbekende website voor als je een huis wil verkopen. In augustus is het huis verkocht en overgegaan naar een nieuwe eigenaar. Toen ik door de foto’s van het huis bladerde, raakte ik geroerd. In dit huis heb ik 16 jaar van mijn leven gewoond. Ik kwam er wonen toen ik bijna vier jaar was. Ik ging naar de kleuterschool in de buurt, had vriendjes en vriendinnetjes. We gingen overdag allemaal naar onze eigen school, de katholieke, de gereformeerde, de christelijke …, maar na schooltijd zochten we elkaar op, riepen de namen bij het hek en als de vriendjes zin hadden, speelden we met elkaar. We speelden verstoppertje in de poort, stand in de mand, stoepranden, spoorzoekertje… Het was een huis met veel herinneringen. Als je dan de foto’s ziet, dan weet je ook gelijk dat een kast die nu in de woonkamer staat, allang verbannen was naar een ander kamertje. Dat er nog een bureau van je staat, dat aan één kant groen geverfd was, omdat het dan beter paste bij het kantoor van het scholierencafé in Goes, waar ik stage liep. Gordijnen met prachtige jaren zestig patronen op één van de zolderkamertjes als afscheiding van de planken voor kleren onder het schuine dak. Die hoefden niet mee met de tijd, want niemand die ze zag. De tuin: het gras vervangen door kleine moppen, gekomen omdat daardoor het terras meer ruimte bood aan opgroeiende kinderen en hun aanhang. De lange waslijnen op zolder, die altijd vol hingen met wasgoed… De slaapkamer van de jongens, waar nu maar één bed staat, indertijd stond er een stapelbed, een één- en een tweepersoonsbed.
Als je de foto’s bekijkt, ben je even terug in je jeugd, je geschiedenis, je herinneringen, het nest waarin je bent geboren en opgegroeid. Je ziet je moeder terug het eten opwarmen in de keuken met het granieten aanrechtblad. Je ziet jezelf met je zussen kibbelen over de afwas, is dat bord wel schoon genoeg…
Voor het huis was vroeger een sloot met aan weerszijden een weg. Toen de wijk Overvecht gebouwd werd, moest er een grote brede weg komen. En die kwam. Tot op het laatst was het een punt van discussie: iets met een wethouder, die als de weg even iets anders aangelegd werd, teveel verkeer langs zijn huis kreeg. De bussen voor de deur en de gesprekken die je kon horen van de mensen die in het bushokje stonden te wachten…
Het huis en de wijk waar we woonden is voor mij “verleden tijd”. Maar het was een mooie, goede tijd. Vooral vanwege de liefde van mijn ouders voor alle kinderen. Een warme plek, met een snoepje en wat te drinken als je thuiskwam. Ruimte in alle drukte van een groot gezin voor jouw verhaal.
Voor mijn moeder was het een grotere stap om weg te gaan. Als kind woonde ze al in die straat tot aan haar trouwen. Na negen jaar op twee andere plekken te hebben gewoond, kwam er dit huis vrij, dicht bij haar ouderlijk huis. Daar heeft ze vervolgens van 1960 tot 2023 gewoond tot het niet meer kon.
Wat ik mooi vind bij haar is dat ze door alle moeiten van de afgelopen jaren en die ze ook nu nog heeft, ze zo in diep op God blijft vertrouwen. Ook al valt alles weg van vroeger en moet je tegen wil en dan je vertrouwde plekje loslaten, toch blijft Hij. Hij gaat met haar mee. Maar ook met mij. Waar ik ook ga…Dat is een mooie troostrijke gedachte.
foto komt van funda.nl, gemaakt door Waltmann Makelaars & Bedrijfshuisvesting, Utrecht