Vandaag, als ik deze blog schrijf is net de dooi ingevallen. We hebben een mooie week achter de rug. Gerhard en ik zaten in Limburg, waar we net genoeg sneeuw hadden, zodat we goed konden wandelen. We hoefden onze weg niet door een dik pak sneeuw te banen. Ook de ondergrond, die eerst heel modderig en glibberig was, was nu goed bevroren en hard.
Weer thuis hoor ik bij mijn dagelijkse ochtendwandeling een paar vrouwen mopperen dat het in de wijk zo ontzettend glad is. Het heeft een ondertoon van verwijt: de gemeente had toch wel kunnen strooien….Verder vang ik op dat ze twijfelen of nu de papierbak wel geleegd zal worden, zoals aangekondigd…
Ik loop verder en het zet mij aan het denken. Ik krijg het gevoel, dat je het in Nederland nooit goed kan doen. Je strooit of teveel (slecht voor het milieu en de bomen) of te weinig. Ook rond de aanpak van de Coronamaatregelen is er telkens kritiek. We hebben geen vertrouwen meer in de overheid, die inderdaad fouten maakt en heeft gemaakt. Vaak wel in andere tijden in een andere maatschappelijke context, die we nu dan niet meer weten of vergeten zijn.
Even terug naar het ijs. Na één nacht vorst zijn we al bezig met een Elfstedentocht. De organisatie laat zich niet gek maken. Ze zijn op alles voorbereid, maar het moet dan wel lang genoeg vriezen om de 10.000 deelnemers heelhuids over het ijs te krijgen. Henk Angenent, winnaar van de laatste Elfstedentocht, probeert het, maar slaat een stuk over, omdat hij door een val, last heeft van zijn knie en het ijs over een groot stuk zeer slecht is. Van Anniek, onze dochter, hebben we een appje gekregen over een vriend, die samen met een andere vriend, de tocht op zaterdag had gereden. Met zijn tweeën. In Hart van Nederland een item over deze twee mannen, Piet Mulder en Gerben Douma
Zij vertellen hoe zwaar het was geweest. Op tijd vertrokken om op tijd weer binnen te zijn. Ze beginnen de schaatstocht vol goede moed, maar hebben wel wat pech. Hun telefoon valt al snel uit, ze komen op het Slotermeer schotsijs tegen, waarop je eigenlijk alleen maar kan lopen. Pech met de schaats. Gelukkig ook veel Friezen die hen helpen. Op de finish in Leeuwarden worden ze opgewacht door vrienden en politie…. Geen Kruisje, wel een bon. Ik denk dan gelijk flauw… Na zo’n barre tocht en daardoor te laat binnen voor de avondklok… De mannen zelf: geen punt hoor dat we geen kruisje hebben, we lijsten de bekeuring wel in…
Ik ben geraakt door hun prestatie en doorzettingsvermogen, maar bovenal, hun positiviteit. Wat zou het mooi zijn als we in plaats van overal over te mopperen, elke dag twee dingen zouden benoemen waar we blij van zijn geworden, dankbaar over zijn… Probeer dan ook elke dag te kijken voor nieuwe dingen…Ikzelf heb dit een tijdje gedaan en er dan een foto van gemaakt, maar je kan het ook opschrijven.
Wil je het item over Gerben en Piet zien, kijk dan op de website van Hart van Nederland, zoekterm Elfstedentocht en kijk dan bij Gerben Douma krijgt Elfstedenkruisje toch. Lees ook het verhaaltje daarbij. Ook dat is bijzonder ontroerend!!