Vandaag liep ik met Emmy en Janny bij de Tongplaat om de nieuwe Wandelen met…. voor te bereiden. We liepen bij de Tongplaat langs een strandje, waar de wilgen oud zijn, wortels komen boven zand en water uit. Een prachtig stukje natuur, dat redelijk ongerept is. Het kan wel vervuild zijn door dagjesmensen, maar het zag er nu erg mooi uit. Naar aanleiding daarvan vertelde Emmy dat ze gepreekt had over de palmboom, die erg diepe wortels heeft. Ik vertelde dat ik een blog had geschreven over ontworteld en over geworteld. Thuisgekomen deze uitspraak gecheckt. Inderdaad, geworteld hebben jullie een paar weken geleden kunnen lezen, maar geworteld heb ik misschien wel meer in mijn hoofd gedaan, dan dat ik het al geschreven had…
Als zich zoiets voordoet, vraag ik mijzelf vaak af: hoe zou dit toch komen? Ik had al aangekondigd dat ik een stukje hierover zou willen schrijven, ben naar de tentoonstelling: Diep geworteld, over bomen in de kunst, in het museum geweest. Maar er is echt niets op papier.
Zou het komen omdat mijn wortels aan het loslaten zijn, maar wat laat het dan los? Op Graceland een gesprek gezien met Marjon Moed, een dertiger, die ook een zoektocht heeft gemaakt, gesprekken heeft gevoerd over de betekenis van het geloof en hoe het eruit zou moeten zien en welke rol de kerk heeft. Moet je als gelovige wel leven zoals het in menig kerk wordt voorgeschreven. Uiteindelijk rijdt zij nu met een piepkleine caravan door het land, waarbij ze bij een bakkie koffie, in gesprek raakt met mensen. Hiermee staat ze dichter bij God dan ooit, zegt ze. Ze vertelde dat haar ouders na het gesprek met haar, de keuze hadden gemaakt, om geen lid meer te zijn van de kerk. Ze gaan nog wel, maar het zegt wel iets… Ik weet niet of ik zelf die stap ga zetten, maar het is wel eens door mijn hoofd geschoten.
Is mijn relatie met God minder, laat ik Hem los? Dat geloof ik niet, ik merk dat ik wel meer ruimte wil, om op mijn eigen manier aan de slag te gaan… wat dat ook is. Misschien zitten naast de dertigers , de 65-gers wel net zo goed in een christelijke identiteitscrisis. Ik ben wel geworteld in het geloof, maar merk dat ik de tradities wil, moet loslaten. En dat vind ik niet erg en toch ook weer wel. Want elk mens zoekt naar vastigheid, duidelijkheid, anderen die je wegwijs maken. Toch is er ook het verlangen dat de kerk een andere weg zoekt en ook al loopt. Een weg waarop anderen kunnen meelopen. Geworteld in Christus, maar niet meer de geijkte paden met vastomlijnde contouren, maar de hobbelwegen met kuilen en stenen… ik ga die weg op, hoe? Ik zie het wel….
1 comment for “Geworteld”