Als je jezelf oplegt om iedere twee weken een blog te schrijven over iets dat in je leven gebeurt, waardoor je aan het nadenken bent gezet, dan valt dat niet altijd mee. Zo zit ik al een tijdje achter de laptop en probeer te bedenken waar ik over zal schrijven. Van de week kwamen al wat dingen voorbij: ‘mensen, die nu al een kerstboom neerzetten’ of de ‘popupgedachte’ van Rikko Voorberg van afgelopen woensdag 8/11 over: wie we als mens eigenlijk zijn?’. De koppen die je via de moderne media tot je krijgt, die je uitdagen om te gaan lezen, maar waarvan je al weet dat ze nergens over gaan. Ik heb geleerd dat je ze maar niet moet openen, maar toch kan je ineens langs allerlei berichten scrollen met onzintitels als: ‘Spookschip strandt op Duits eiland’ of ‘Amalia ontsnapt aan aanslag…’
Ik bedenk me nu net: misschien moet ik het wel hebben over LEZEN. Ja, ik ben weer aan het lezen. Nadat ik gestopt ben met werken, kostte het mij de grootste moeite om te lezen. Ik las een boek als een studieboek en deed er daarom vreselijk lang over en begreep het dan toch niet helemaal. Of ik kwam niet verder dan de eerste paar bladzijden en haakte dan al af omdat het mij niet boeide. In de zomer had ik al wel het boek van Splinter Chabot gelezen. Dat was vooral omdat het verhaal van de worsteling met zijn identiteit mij boeide. Juist ook omdat dit in een gezin plaatsvond waar openheid was, waar geen godsdienst van invloed was, en toch… Ook las ik ‘Het Perenlied’ van Joost Oomen, een boek, dat ik van mijn zoon (die bevriend is met Joost) kreeg. Daarna was ik weer terug bij af. Beelden raakten me meer, zo keek ik detectives, series en films (soms van die superzoete romantische …, waarbij het glazuur van je tanden springt).
Onder aanmoediging van mijn jongere zus, die mij voorzag van een aantal boeken van Lucinda Riley, begon ik aan ‘De zeven zussen’. Eigenlijk wilde ik dit niet. Iedereen las ze en ik vroeg mij af of het wel mijn genre was. In het begin moest ik echt er echt doorheen ploeteren, net als mijn dochter zo bleek. Zij had ook net van een vriendin een paar boeken gekregen en was er ook in begonnen.
Echter toen ik echt op gang kwam, gebeurde waar ik bang voor was. Ik bleef lezen. Deel twee en drie volgden… En nu: ik heb geen deel 4, dus ik ben beland in een verplichte pauze. Want ik weet van mijzelf dat ik ze in de juiste volgorde moet lezen, dat ik ze allemaal moet lezen, enzovoort. Of ik ze nu nog leuk vind of niet. Zo werkt dat in mijn hoofd. Zo heb ik vroeger een serie gelezen over een Zweeds boerengezin. De sjeu was er allang vanaf, maar ik moest ook het laatste deel lezen. Ook heb ik een hele serie boeken over de oorspronkelijke bevolking van Amerika in de kast staan, elk jaar met Kerst was dat vaste kost.
Ik vraag mij af wat het boeiend genoeg maakt om deze boeken te lezen. Ik lees graag boeken die gaan over mensen uit andere culturen, andere tijden en de invloed van die tijd op hun levens. Vooral als er een overgang is in die tijd. Van oud naar nieuw. Van behoudend en strikt naar vrij en open. Dit brengt bewegingen in mensenlevens op gang van verstarring of bevrijding. Dat raakt mij. Het loskomen van oude normen en waarden. Een eigen weg zoeken in een nieuwe tijd.
Misschien is dat ook wel wat we nu moeten doen als Christen, een nieuwe weg zoeken. Hoe geven we God tijd en ruimte in ons leven? Hoe geven we ruimte aan een nieuwe generatie om God te ontdekken? Welke vormen, die bij hen passen, bieden we hen aan? Een mooie zoektocht, waar ik nog lang niet klaar mee ben.
foto is gemaakt door jaco boven
1 comment for “Geen inspiratie”