Onlangs ging ik met Gerhard naar het Evoluon. Ik was er heel lang niet geweest. Mijn laatste bezoek was een uitje van het team, dat stage had gelopen bij de afdeling Impuls (schoolwerk) van Youth for Christ. Ik had al een reis vanuit Zeeland, waar mijn stageplek was, naar Driebergen achter de rug. Vervolgens moest ik weer naar Eindhoven. Het Evoluon was toen al met zijn gadgets en uitvindingen wat achterhaald. Ik was dus niet erg blij met het uitje.
Je kijkt na al die jaren toch ook weer anders naar zo’n gebouw. Het is echt een iconisch gebouw. Ook al kwam ik er niet meer, ik was wel blij dat men het had behouden. Het heeft een andere bestemming gekregen en is deels aangepast aan deze tijd. Toch zie je nog wel kleine stijlelementen, die ook mooi passen bij Philips in de jaren zestig.
Ik was er dit keer voor de tentoonstelling RetroFuture. Bij deze expositie neem je een kijkje in de toekomst aan de hand van de vraag: wat kunnen we met de kennis van vroeger leren over de toekomst? “We zien dat bepaalde toekomstvoorspellingen steeds terugkomen, bijvoorbeeld dat de aarde te vol wordt”, aldus Koert van Mensvoort, directeur van Next Nature Network. Dat is de organisatie achter de eerste tentoonstelling in het ‘nieuwe’ Evoluon.
In het deel van de tentoonstelling dat gaat over het ‘eeuwige leven’ werd ik getriggerd door het beeld “Corpus Lava. Melt me in the afterlife” van Maison the Faux & Esmay Wagemans. Het is een streven naar eeuwig leven: het behouden en beheersen van het bederfelijke lichaam. Verder staat er over dit beeld: dat het conserveren van het dode lichaam wordt gezien als een heilige daad: het omhullen van het lijk om de belichaming van de geest te behouden. De figuren in het beeld komen uit een ander beeld. Dit beeld helpt deze personen in hun zoektocht naar het hiernamaals en verzekert hen van het goddelijke in het nu. Het smelten van lichamen als een uiterste daad in het streven naar eeuwigheid.
De omschrijving klinkt wat vaag. Maar we zien verschillende personen, verstrengeld tot één persoon. Wat mij raakte was eigenlijk het idee erachter: wij proberen altijd de dood op een afstand te houden. We proberen het eeuwige leven hier op aarde voor elkaar te krijgen. Er gaat veel geld om in de cosmetische wereld van botox, crèmepjes en operaties. Ook de medische wereld met al haar medicijnen en ingrepen als kunstheupen en -knieën houden ons vitaal. We slikken allerlei pillen, ondergaan verschillende behandelingen om achteruitgang in ons lichaam uit te stellen. Of we denken na over mogelijkheden om ons te laten invriezen, zodat we op een later tijdstip, als de wetenschap zover is, weer te ontdooien en verder te leven. We mogen niet oud worden, we mogen niet sterven. En als we sterven, moeten we er voor zorgen dat ons lichaam, het aardse omhulsel niet sterft. We willen het op de één of andere manier behouden. Zoals ook de Egyptenaren deden, het balsemen en inpakken van de doden, voordat ze in een sarcofaag gingen. Toch zijn er ook andere godsdiensten zoals de Hindoes, die juist lichamen verbranden, zodat de ziel snel het lichaam kan verlaten…
Voor mij gaat ‘eeuwig leven’ over iets anders. Over leven met God. Hoe dat er concreet uitziet weet ik niet. Gisteren liep ik met een paar mensen op een natuurbegraafplaats en daar ging het gesprek ook over hoe het na de dood, in de hemel eruit zou zien. Gouden paden werden niet echt aantrekkelijk gevonden, liever zand van het strand of een bospad… Voor mij is het heel dicht bij God zijn en daar van genieten….
De foto van het beeld is van Next Nature uit het ND-15-12-22 bij het artikel: ‘Terug naar de toekomst’ van Arjan Glas. alle andere foto’s zijn van Jaco Boven