Marcus 4: 35-41
‘De storm op het meer’; je kunt het hier nalezen, in de Naardense Bijbel. Ik sta ‘Ignatiaans’ stil bij deze tekst, dwz. gebruik makend van mijn subjectieve verbeeldingskracht: alsof ik erbij ben. Vrijwillig ga ik (in mijn verbeelding) mee, de boot in, achter Jezus aan. Ik krijg daar al gauw heel veel spijt van, want ‘er geschiedt een grootse stormwind’. Iedereen in rep en roer met de zeilen en de touwen en het binnengelopen water. En ik? Ik zit een beetje als een toeschouwer (passief) toe te kijken….. Maar nog niet zo erg als Jezus…..want die slaapt! Het verwijt van de discipelen aan Jezus:
‘raakt het u niet dat we vergaan’
raakt ook mij. Ik zie de paniek in de ogen van de roepers, maar zelf voel ik die paniek en wanhoop niet. Neen, ik kan mij niet inleven, mijn empathisch vermogen begeeft het. Het raakt Jezus ook niet, tenminste niet zoals ik me dat voorstel. Hij neemt de paniek niet over, maar handelt wel, gekoppeld aan de vraag:
‘waarom zo bangelijk, hoe kunt ge zo zonder geloof zijn’.
‘Spiegel im Spiegel’ van Arvo Pärt is voor mij een muzikale versie van dit verhaal: de pianopartij – als steeds weer opkomende golven – die de cellopartij onderhorig is en die deze uiteindelijk doet zwijgen.
Hóór hoe ‘er een grote stilte geschiedt’.
Je kunt dit muziekstuk hier beluisteren en bekijken.
