En de tijd gaat maar door….

Wat gaat de tijd toch snel…een jaar is zo voorbij. De afgelopen jaren was dat ook zeker zo. Druk met werk, met kerkdingen en alles moest op tijd afgerond. Je had het gevoel, dat zodra je de jaarwisseling had gehad, het jaar al bijna voorbij was en je moest nog zoveel doen. Je weet het aan de drukte op je werk, altijd meer dan je eigenlijke aanstelling werken, zorgen over studenten, die dachten nog ruim een half jaar te hebben en in april alweer aan de slag met het volgende schooljaar…

Ik dacht: dit jaar zal het wel relaxter zijn. Niet meer de hectiek van school en kerk en toch… onlangs verzuchtte ik het: het jaar is zo voorbij.  Ik vroeg mij af, waardoor het toch kwam. Misschien willen wij wel teveel in een jaar proppen, hebben we altijd meer te doen, dan er tijd voor is. Ik had allerlei plannen toen ik net gestopt was met werken. Muren schilderen, kozijnen, die nog een lakje moeten hebben onder handen nemen, kleding naaien, misschien wel een bedrijfje beginnen, vervolgcursus fotografie doen. Mensen foto’s toesturen, meer tijd nemen voor God,… Van al die voornemens is een deel helemaal of gedeeltelijk gedaan, maar er ligt nog wel wat op mij te wachten. Vandaag las ik dat het kan helpen om met takenlijstjes te werken, maar dat het gevaar schuilt in het laten liggen van de grote klussen. Dit komt mij heel bekend voor. Maar een klein taakje: elke dag een tekst lezen, schiet er toch nog wel eens bij in. De app van Taizé met elke dag een tekst en korte overdenking helpt mij gelukkig wel…De app van Taizé met elke dag een tekst en korte overdenking helpt mij gelukkig wel…

De app van Taizé met elke dag een tekst en korte overdenking helpt mij gelukkig wel…

Vandaag een mooi stukje, waarin beschreven wordt hoe de duif neerdaalt bij de doop van Jezus en God zegt: ‘Dit is mijn Zoon!’ Een mooi moment om bij stil te staan… Het is denk ik goed om stil te staan bij bijzondere gebeurtenissen in je leven, misschien helpt dat wel om meer tijd te hebben.