Als ik deze blog schrijf is het halverwege maart. Afgelopen zondag hebben we de laatste twee kapelvieringen opgenomen. Dit doen we in de kapel van onze kerk. Gerhard en twee andere gemeenteleden deden een viering. Na het opnemen van de vieringen hebben we een lange wandeling gemaakt bij de Oeverlanden, Strijensas. Maandag naar de kapper. Het leven krijgt weer even het gevoel van gewoon zijn. Totdat Gerhard woensdag thuiskomt met de mededeling dat één van de gemeenteleden Covid-19 heeft en hij ons gemeld heeft als verwanten bij de GGD. De GGD zal ons bellen. Ondertussen lezen we wat wel/ niet mag. Ik denk dat ik op dit moment een ‘nauwe verwant’ ben en lees wat ik moet doen: Binnenblijven! Evt. alleen in de tuin zitten en als het niet anders kan, dan mag je een boodschap doen op 1,5 meter. Ook moet ik afstand houden van mijn huisgenoten, maar omdat we samen in de kapel waren, samen in een bubbel, gaan we nu voor “samen ten onder”. Als de mevrouw van de GGD belt, legt ze nog een keer de regels uit. Ik vraag of ik echt niet mag wandelen, onze overleving in Coronatijd, zegt ze: als het echt niet anders kan en u wordt daar beter van, is dat uw keuze. In alle stukken staat: Blijf binnen! Ik blijf hiermee worstelen. Ik voel me heel erg beperkt. Iemand legt mij, een voor mij niet logische regel op. Je mag wel, indien noodzakelijk, naar een winkel, maar niet in je eentje op de dijk wandelen…
De volgende dag besluit ik om de dagelijkse ochtendwandeling dan toch maar in de tuin te doen. Rondjes rond de tafel. Je loopt dan langzamer en na een tijdje bedenk ik dat het wel een meditatief rondje kan zijn. Allerlei gedachtes gaan door mijn hoofd. Ik bedenk een stiltewandeling, zing half een lied, zie een bloempot staan, die naar binnen mag. Ineens merk ik dat ik verdrietig ben. Waar komt dat vandaan? Het is het verdriet van alles wat niet kan. Je kinderen nu niet kunnen ontmoeten, het bezoek aan je moeder uitstellen, het wandelen… Alles wat je nog wel kon, wordt ook ineens van je afgenomen. Zo voelt het. Oké. Ik besef dat het meditatieve rondje toch ook goed doet. Er komt licht en ruimte in mijn hoofd. Nog meer inspirerende ideeën komen binnen. Ideeën voor labyrintachtige stiltewandelingen, een Paaspresentje voor de ouderen van de Open Hof. Ik krijg weer nieuwe energie. Ondertussen heb ik ongemerkt 35 minuten rondjes gelopen! Die meditatieve wandeling houd ik er denk ik maar in, haha!
Als ik deze blog schrijf, breekt de zon door. Een knipoog van God?!
1 comment for “Eigenwijs?!”