Een Pelgrim onderweg

Het lijkt een traditie te worden. In het weekend van Hemelvaart het Jabikspaad lopen. Niet helemaal, want dan heb je niet genoeg aan vier dagen, waarvan je er drie loopt. Afgelopen weekend was het dan zover. Vorig jaar hebben we de route langs de oostkant gelopen, dit jaar de westelijke route. Beide routes startten we in de Groate Kerk in St. Jacobiparochie. We worden daar allerhartelijkst ontvangen, kijken rond in het informatiecentrum en hebben daar een korte viering. Een mooie start voor een wandeling.

Dit jaar had ik de route laten voorbereiden door één van de deelnemers. Hij had het boekje aangeschaft, maar was niet de enige. We hadden elke dag drie boekjes bij ons. Daarnaast wordt de route ook aangegeven met een wulk. Een weekdier in een schelp die veel voorkomt in de Waddenzee. Je begint in Friesland of niet…

Eigenlijk is het een luxe, drie boekjes, overal bordjes hoe je moet lopen, gebaande wegen. Als we iets niet wisten, pakten we de telefoon erbij: Google Maps. Voor de Pelgrim van vroeger was het veel meer een zoektocht. Je had de ander nodig om te vertellen hoe je moest lopen naar een volgende plaats. Wij sliepen in het Jabixhûs, een Bed & Breakfast. Zij sliepen vaak gewoon onder de nachthemel, misschien onder een deken,  veel meer had men niet. Wij hadden volop te eten, er werd voor ons gekookt. Zij moesten hun eten bij elkaar verzamelen, misschien had iemand iets te eten voor ze. Wij konden dagelijks onder de douche, schone kleren aan. Eigenlijk is het voor ons allemaal goed geregeld. Zo kunnen we het aan.

Door ons luxe leven vergeten we wel eens, dat het ook goed is om sober te leven. Dankbaar te zijn voor wat we krijgen, wat we hebben. Zo’n twintig jaar geleden gingen we met de kinderen naar Tsjechië. Je sprokkelde daar je maaltijd bij elkaar in de verschillende winkeltjes. Hier wat aardappelen, daar een bloemkooltje van de sla was verlept. Na de vakantie ging ik boodschappen doen. Winkelwagen volgeladen. Ik schaamde mij behoorlijk. Wat een veelheid. Pas toen realiseerde ik mij, hoeveel beter wij het hadden, pas toen kon ik dankbaar zijn.

Toen ik aan dit stukje begon, wilde ik het over de wegwijzers hebben. Het is mooi dat ze er zijn. Je kunt ze zien als Bijbelteksten of je gebed, zaken, die je helpen je weg door het leven te bepalen. Maar wat is het mooi, als je kunt vertrouwen op die Ene, die zegt: loop hier naartoe, het is goed. Leef vanuit dankbaarheid, vanuit genoeg is genoeg. Je hebt Mij toch. Je hebt al die boekjes en paaltjes niet nodig, Ik ben bij je, elke dag opnieuw.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *