Onlangs deed ik mee aan een stiltewandeling georganiseerd door mensen van de Grote Kerk. We liepen door het Wantijpark. Mooi om mee te doen. Het thema was muziek. Onderweg kregen we verschillende opdrachten. Een daarvan is: loop door de natuur en kijk op welke manier muziek bij je binnenkomt. Voor een aantal deelnemers had het zingen van de vogels hen als muziek in de oren geklonken. Bij mij kwam het lied: “O, Heer, mijn God, wanneer ik in verwondering…” (verder wist ik de tekst niet meer). Vervolgens kwam ik bij het gedeelte: “dan zingt mijn ziel tot U, o Heer, mijn God: Hoe groot zijt Gij…” Ik deed nog wat pogingen om de tekst te herinneren, maar kwam telkens weer uit bij het refrein. Eigenlijk vond ik dat wel mooi zo. Het gaf ook weer wat ik vaak ervaar en bedenk als ik in de natuur ben.
Voor de volgende opdracht luisterden we naar het begin van twee liederen, gebaseerd op Psalm 139. “Ken je mij, wie ben ik dan?” van Trijntje Oosterhuis en was “Heer, U doorgrondt en kent mij” . Twee heel verschillende liederen. Ook daar mochten we over nadenken in stilte. Ik werd geraakt door de woorden van Trijntje. Wie is de ‘je‘ en wie de ‘mij‘. Door het lezen van het eerste couplet, bedacht ik dat het vanuit God geschreven was. God die vraagt: Ken je mij? Een eigenlijk kon ik alleen maar bedenken, dat God zo groot is, dat Hij bijna niet te bevatten is. In het gesprek daarna kwam juist de andere mogelijkheid: de mens die vraagt aan God: Ken je mij? Dit is een twijfel, maar ook kan het zijn: ik ben als mens zo klein en nietig, het is bijna onwerkelijk, onbegrijpelijk dat God mij zou kennen. En toch…!!
Het is mooi om zo alleen in de stilte te zijn en daarna met elkaar te delen wat muziek, woorden, geluiden met ons doen.
De slotopdracht was om in stilte te bedenken wat je mee wil nemen van deze wandeling. Naast de grootheid van God, sloop ineens de gedachte in mijn hoofd: het is geen ‘wandelen met…’, maar ‘dwalen met…’ Het was dwalen door het park, dwalen in je hoofd…Zonder vooraf bepaald doel op weg gaan en zien waarheen het pad je leidt… Heerlijk!
O, ja: herfstdwalen in het Wantijpark levert altijd een glanzende kastanje op. Een grote schat. Grappig om te zien, dat de meeste deelnemers er één hadden opgeraapt.