Downsizen

Vandaag ben ik al een paar keer (net niet) op de bank in slaap gevallen. Het lukt mij nog net de ogen dicht te doen, zonder dat ik helemaal van de wereld verdwijn en op de bank in een diepe slaap val. Ik houd mijzelf in beweging door te besluiten een column te schrijven. De afgelopen weken waren druk. Het voorbereiden van de Micha-cursus, een avond met het bestuur van de Pelgrimstocht, een dag met bestuur en team van Dordtse Helden en afgelopen weekend de organisatie van een diner voor Open Hof Plus (de 60-plussers van onze gemeente). Daarnaast nog betrokken bij de Henri Nouwen-lezing in Dordrecht en bij mijn moeder op bezoek, eerst thuis, later op een revalidatieafdeling van een verpleeghuis.

Mijn hoofd heeft de afgelopen tijd niet stil gestaan en dat resulteert dan in het net niet in slaap storten… Gelukkig heb ik wel weer het gevoel dat er meer ruimte is, alhoewel als ik de bladzijden voor de komende weken opensla, zie ik al heel wat afspraken staan, met het daarbij behorende nodige denkwerk.

Ik zit in een proces van downsizen. Ik moet minderen met de dingen die ik doe en waar ik verantwoordelijk voor ben. Ik wil gerust uitvoerend bezig zijn, dingen moeten minder op mijn schouders drukken. Het was bijvoorbeeld heerlijk om de vrijdagmiddag voor het diner, onder toezicht van Ivo desserts te maken. Ivo was heerlijk relaxed, wist waar hij het over had en ik hoefde alleen maar uit te voeren. Niks hoofd, ja, alleen om het juiste gewicht af te lezen…Ook de versieringen en decoraties voor het diner waren allemaal klaar en daar hoefde ik mij verder niet mee bezig te houden (alleen even, omdat we voor de tafelschikking een plan hadden en dat liep anders omdat er meer tafels waren) Het is heerlijk om net als Hannibal van ‘The A-team’ te kunnen zeggen: “I love is, when a plan comes together!” Maar voor dat gebeurt, moet er heel wat gebeuren en bedacht worden.

Bij de Henri Nouwen-lezing moest ik een lied zingen. Omdat ik duidelijk van tevoren had aangegeven hoe ik het wilde en ik bedacht dat al die mensen vast heel aardig zouden zijn en ook wel mee zouden zingen, maakte dat het minder spannend was. Ik voelde mij ook vrij om aan het vragenpanel mee te doen en daarna nog iets te vertellen over het werk van De Pelgrimstocht.

Maar goed ik moet downsizen en dat vind ik moeilijk. Ik vind het lastig te stoppen met iets, omdat ik de dingen die ik doe, vol enthousiasme ben begonnen en eigenlijk ook leuk vind.  Toch zijn er ook dingen die gaan wringen en waar ik dan zelf van vind, dat voordat ik stop er een opvolger moet zijn.

Wat kan een mens het zichzelf toch moeilijk maken. Ik weet ook dat er mensen zijn die daar heel anders naar kijken. Die keuzes maken en knopen doorhakken, terwijl ik worstel. Maar mijn jaren in Zeeland hebben me één ding geleerd: Luctor et Emergo: Ik worstel en kom boven!

Het zal dus heus wel goed komen. Er vallen dingen ook weg, omdat anderen een keuze maken ergens mee stoppen en jouw aandeel dan ook niet meer gewenst is.  En voordat je je zorgen gaat maken: ik blijf nog wel een tijdje De Pelgrimstocht doen. We hebben al weer plannen voor een wandelreis rond Hemelvaart in Friesland, een reis naar Cantignergues in het najaar en de nodige wandelingen, waaronder een Henri Nouwen-wandeling. We houden je op de hoogte en wil je meedenken over iets: voel je uitgenodigd en welkom!

De foto van de vlag van Zeeland komt van Zeeuwse vlag | Bestel bij MastenenVlaggen.nl)

Post navigation

  1 comment for “Downsizen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *