De weg van ons hart

Vandaag weer een blog schrijven. Ik twijfel tussen onderwerpen. Moet ik het hebben over de specht, die regelmatig in onze tuin komt eten of schrijven over wat ons bezighoudt in de wereld? De dreiging die boven ons hoofd hangt… Of moet ik bij mijn plan blijven om het te hebben over het boekje dat ik onlangs heb aangeschaft? Een boekje geschreven door Henri Nouwen. Ik doe het laatste, want volgens mij raakt dat ook de andere twee onderwerpen. Het is het boekje: ‘De woestijn zal bloeien’ met ondertitel: Stilte en gebed voor deze tijd. In het Engels: “The way of the heart”. Toen onze voorganger het aanhaalde in zijn preek sprak de titel mij aan. Het boekje gaat over de stilte die de woestijnvaders zoeken in een tijd waar ze zagen dat mensen steeds minder met God leefden. Wat was hun weg? Ook het feit dat het boekje niet al te dik is, sprak mij aan. Ik ben gelijk begonnen met lezen, maar heb het nog niet uit. Ik heb nog steeds nodig om rust te hebben in mijn hoofd om te kunnen lezen, dus doe ik het stukje bij beetje. Henri Nouwen schreef het boekje aan het eind van de 20ste eeuw. Hij beschrijft deze tijd als een tijd van toenemende armoede en honger, van de snelle uitbreiding van haat en geweld. De wereld is op weg naar zelfmoord. De duisternis is volgens hem nog nooit zo groot en kwaad geweest als toen hij dit boekje schreef. Het gekke is dat ik dit mij eigenlijk niet zo over die periode kan herinneren, maar ik geloof dat het waar is. Nu is het mogelijk nog dreigender en donkerder. Dreiging van een wereldoorlog, een tijd van schreeuwerige, rechtse politici, die niet schuwen om mensen op grond van hun afkomst negatief te bejegenen. Economisch onzekere tijden, ook al lijkt het nu nog goed te gaan. De compensatie die derdewereldlanden krijgen voor de gevolgen van onze CO2-uitstoot. Een bedrag dat de rampen, die zich al voordoen in die regio’s niet kan stoppen.

Henri Nouwen vraag zich af en ik met hem, wat wordt er van ons verwacht om het licht te brengen in deze duistere tijd. Ook gisteren werd dit op een bijbelkring gevraagd en voor mij is het lastig. Ik ga niet langs de deuren, zoals Jehova-getuigen doen (Ze stonden net nog, terwijl ik dit schrijf voor de deur). Hoe kunnen we moed houden, gevoed worden om door te gaan en al is het maar een klein lichtpuntje zijn. Henri zoekt naar deze bron bij de Woestijnvaders en- moeders. De woorden vlucht, zwijg en bid zijn een samenvatting van de woestijnspiritualiteit. Vlucht weg van de wereld, laat je niet vormen door de wereld. De woestijnvaders zeggen niet dat je alleen maar moet leven in isolatie en in een klooster of je terug te trekken in je eigen cocon, maar laat je niet bepalen door wat er in de wereld gebeurt. Van datgene dat je weghoudt bij God. En daarnaast een oproep, zoek werkelijke stilte. Waak je voor uitspraken die verkeerd zijn. Luister naar wat de ander ten diepste beweegt en wees stil en tot slot: Bid zonder ophouden. Stem je dagelijks, de hele dag, je hele leven af op God.

Dit zijn bemoedigende woorden. Wij mogen weten dat Christus Licht is in de duisternis, dat als we Zijn nabijheid zoeken en vanuit zijn liefde naar de wereld kijken zien we andere dingen. Laten we de stilte zoeken, de weg van ons hart zoeken, en bidden.

foto gemaakt door Ellen Blom

Post navigation

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *