Afgelopen weekend druk bezig met natuur en niet zozeer dat ik uitgebreid heb gewandeld. Ook dat, twee wandelingen in de Nieuwe Dordtse Biesbosch. Ik had vrijdagmiddag een stiltewandeling afgelast, vanwege het hele slechte weer, dikke buien en onweer. Toen ik vervolgens om twee uur thuis zat, stelde de bui niet veel voor. ’s Avonds zou het echter droog (droger) zijn. Niets was minder waar. We hadden een eerste bijeenkomst van een A Rocha werkgroep Dordrecht. Eerst met elkaar eten, kennismaken en ontmoeten. Dan een stuk wandelen en ja hoor: volop regen!! Dus behoorlijk nat. Wel weer bijzonder om in de regen iets van Gods woord te mogen horen en samen te bidden. Op de fiets naar huis deed de regen er nog een schepje bovenop. De wandeling van zaterdagochtend maar wel door laten gaan en ondanks dat buienradar regen voorspelde was het wonderbaarlijk droog, zelfs af en toe een zonnetje. Uiteindelijk waren we toch wel nat, doordat we tussen hoog (nat) gras liepen, maar ja, die paadjes zijn ook zo leuk. Na een uur wandelen begon het weer volop te regenen.
Maar goed de eerste activiteit die ik wilde benoemen was het starten met een A Rocha werkgroep. A Rocha is een organisatie die zich inzet voor het behoud van de natuur. Dit doet ze door ander andere ondersteunende klussen te doen in een buitengebied. Wij denken aan een deel van de Biesbosch en laten we het maar niet te groot maken. We kenden elkaar niet, maar het is mooi om een start te kunnen maken met een groep van zo’n 20 man uit verschillende kerken. Je proeft ook duidelijk de verschillen tussen mensen. Sommigen vinden evangeliseren belangrijk, anderen willen gewoon wat doen, handen uit de mouwen. Er zijn er die groot denken en ook mensen die vooral niet te overmoedig willen zijn. Grappig en je moet daar je weg weer in zoeken, want iedereen is oprecht betrokken.
Een heel ander ding met de natuur, was een kunstwerk dat hing in het EKWC, het Europese Keramisch Werkcentrum in Oisterwijk. Onze schoondochter is daar voor drie maanden intern. Als artist-in-residence heeft ze naast een studio en appartement toegang tot de werkplaats met verschillende ovens, een gespecialiseerd team, een onderzoeksafdeling, een spuitcabine en een bibliotheek die dag en nacht toegankelijk is. Er was een soort Open Huis. Het is een plek waar kunstenaars zich kunnen ontwikkelen op het gebied van keramiek, maar ook kunnen experimenten, van elkaar leren en samenwerken. Kunstenaars komen vanuit heel de wereld en maken kunstwerken van heel groot tot heel klein. Het kunstwerk dat ik zag (bovenaan deze blog staat een foto en detail-foto’s) was voor mij indrukwekkend, een werk van Marja Kennis: Casting of life. Marja zoekt inspiratie in de directe omgeving en verzameld daar levend materiaal, giet het in klei en creëert zo iets nieuws. Planten en andere levende wezens zijn er niet zomaar, ze worden getolereerd door de mens. Een bijzonder idee. En op zich spreekt het mij ook wel weer aan: wij Nederlanders (ik weet niet of ik dat zo mag zeggen, vergeef het mij, als jij niet bij die groep hoort) houden niet van rommel, van gras dat te hoog staat of een heg die al lang gesnoeid moet worden of van een plantje dat het lukt om in de voegen tussen de stoeptegels op te groeien. Wij hebben een heel duidelijk beeld van wat kruid en wat onkruid is en wat dus mag blijven en wat weg moet. Ik merk dat ik dat in elk geval zelf in mijn hoofd hoor afspelen. Een schuurtje dat op instorten staan, moet in mijn hoofd afgebroken en opgeruimd, kapot speelgoed op straat: weg ermee. Een oude fiets bij een sloot: gemeente: ruim het op!
Ik vecht er wel tegen, want ach zo’n oud schuurtje heeft ook zijn charmes… enzovoort. Je kan je afvragen hoe we hier zijn beland, gedachten volgen elkaar op. We waren gebleven bij dat prachtige kunstwerk. Een mooie manier om met de natuur bezig te zijn. Laten we ruimte geven aan de natuur en in deze spannende tijden m.b.t. natuurbehoud met deze aankomende regering, blijven zoeken naar mogelijkheden om er te zijn voor de schepping.