Het was afgelopen maandag, Tweede Pinksterdag, ideaal weer om weer eens samen te gaan kanoën. Het was alweer een tijd geleden. Corona, gordelroos, pijnlijke ruggen, drukke weekenden met verjaardagen en extra bezoeken aan mijn moeder, hadden ervoor gezorgd dat het al weer even geleden was. We maakten trouw het clubhuis schoon, maar in de kano: dat lukte niet.
De Biesbosch lonkt. Maandag was het dan zo ver. Een hele uitdaging. Je moet weer even bedenken: wat moet mee? Dan op de fiets naar het clubhuis. Omkleden, kano pakken en de andere benodigdheden. Dan naar de brandweersteiger, die is verplaatst, dus: uitvogelen hoe je nu de boot in de het water krijgt. Een heel gedoe. Waterfles vergeten. Ondertussen op de kant alvast je voetsteunen goed doen. Blijft één steun niet vastzitten…, weer vastmaken. In het water schiet die weer los. Met veel moeite weer vast.
Uiteindelijk zitten we alle twee in de kano op het water. We peddelen wat en het is al snel dat we zeggen: Wat is dit toch heerlijk, dit moeten we vaker doen.
Na verloop van tijd krijg ik last van mijn rug. Op een gegeven moment weet je dan niet meer hoe je moet zitten, vooruitkomen lukt wel, want de stroming en de wind hebben we mee. Je merkt dan dat je in gevecht raakt met jezelf. Je moet doorgaan, maar je wil niet meer. Ik heb wel tien keer bedacht: zal ik aan Gerhard vragen of we een sleepje zullen maken, dan moet ik nog wel kanoën, maar minder hard. Toch niet gedaan. Het tochtje door de kreken zit er niet meer in.
In zo’n situatie ben ik niet op mijn best. Ben kortaf tegen Gerhard. Niet mijn leukste ik… Gelukkig kwam de steiger weer in het zicht. En na een zeer onhandige, niet zo’n charmante klim uit de kano zat ik op de kant. Even bijkomen. Het herstel van de rug ging voorspoedig. Gelukkig. Waarschijnlijk voetsteun niet op de goede afstand. Volgende keer beter op letten…
Gelijk de boten gereserveerd voor de volgende keer. We zullen vast wel meer handigheid krijgen.
Het voelde even als pelgrim onderweg… jezelf tegenkomen, tegenslagen die je moet overwinnen…