Afgelopen dinsdag heb ik samen met de “Maandagwandelgroep” het Roman Limes-pad afgesloten. De wandeling loopt van Katwijk aan Zee tot aan de Duivelsberg, bij Berg en Dal. Dicht bij de grens met Duitsland. Vorig jaar hadden we ook in dit gebied gelopen. We wilden toen een deel van de route achterstevoren lopen i.v.m. het eerder donker worden. Voordat we namelijk in Nijmegen zijn vanuit Dordrecht, zijn we al zo’n twee uur verder op de dag. (Een ingewikkelde beredenering, maar hij klopt wel 😉 ). Hoe we toen gelopen hebben, is niet echt duidelijk, bepaalde delen kwamen we dit keer wel weer tegen en we herinnerden ons het vele klimmen. We kwamen vorig jaar echter uit bij een ander deel van het gebied en besloten dat we de route dan nog maar een keer moesten doen en dan goed… Het zou ook de afsluiter van het wandelpad worden, dus we bedachten dat het handig was een keer in een hotel te overnachten en dan twee dagen achter elkaar te lopen. Een dagje Elst- Nijmegen en een dagje Nijmegen- Duivelsberg.
Na een goede nachtrust en een goed ontbijt vertrokken we vanuit het hotel op weg naar de Duivelsberg. Eerst liepen we door Nijmegen, je moet van de bedenkers van de wandeling toch ook wat toeristische trekpleisters zien. Daarna kwamen we in de buitenwijken met riante villa’s. Al snel liepen we in het bos. Het klimmen viel dit keer mee. De bomen gaven ons de nodige beschutting tegen de zon en dat was, met de veel te hoge temperatuur voor september, niet verkeerd. De etappe van de vorige dag, van Elst naar Nijmegen, was minder klimmen, maar veel meer wandelen in de zon. Best pittig. Deze route viel voor mij mee, andere wandelmaatjes vonden hem juist zwaarder vanwege het feit, dat we twee dagen achter elkaar liepen. De route duurde dan ook langer dan verwacht, maar rond half drie arriveerden we bij het pannenkoekenhuis De Duivelsberg.
Waar de naam Duivelsberg vandaan komt weet niemand. Natuurlijk zijn er verschillende verhalen. Het meest aannemelijke verhaal is dat het een verbastering is van ‘Duffelt’. Tot 1949 hoorde de heuvel namelijk bij het Duitse dorpje Wyler, vanaf daar keek je uit op De Duffelt, de streek tussen Nijmegen en Kleef. Er gaat ook een ander verhaal rond: over een heksenmeertje midden in het bos, verbrande heksen en verschillende mystieke gebeurtenissen. Men vindt de eerste uitleg het meest logisch en het heeft dus niets met de duivel te maken of dat het om een duivelse klim zou gaan. (Google gaf zelfs aan dat de laatste 2,5 km grotendeels vlak waren!). Maar goed, verhalen en anekdotes doen het altijd goed. Toen ik iets las over de herkomst van de naam, kwam ik ook uit bij een schrijfster die allerlei vage dingen meemaakte en droomde na een wandeling in het gebied. Vandaag zag ik een detective, die ook over heksenverbrandingen ging. En gisteren vertelde iemand een verhaal over een boek dat ging over een vrouw in Limburg, die aangezien werd voor een heks. Het blijft mensen bezighouden. Als we iets niet begrijpen, dan zoeken we een ‘vijand’, iemand die we kunnen beschuldigen.
Het bereiken van de top en het einde van de wandeling vierden we met een welverdiende pannenkoek en een drankje. Bij het afrekenen vertelde de vrouw van het restaurant dat de halte voor de bus, die wij zouden nemen, was opgeheven. Wat te doen? Direct ging iedereen kijken wat mogelijk oplossing zou zijn. Lopen naar een andere bushalte? Maar als de bus daar vandaan maar een enkele keer gaat of helemaal niet? Taxibusje bellen? We dachten eerst om dan toch maar naar de bushalte te lopen, maar konden eigenlijk de trap naar beneden, heuvel af, niet goed vinden. Toen we twijfelden, werd al snel het besluit genomen een taxi te bestellen. Zekerheid voor alles.
Na twee lekkere wandeldagen was ik blij dat ik om half acht thuis was. Alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen mengden zich ’s nachts tot een rare droom. Gelukkig was ik dat de volgende dag weer vergeten!
foto’s zijn gemaakt door een medewerkster van De Duivelsberg