Als ik dit schrijf is het 28 december. De dag van de onnozele, oftewel onschuldige kinderen. Vanochtend een verhaal gelezen in Trouw over een kindsoldaat. Niet een kindsoldaat ergens uit een oorlogsgebied in Afrika of bij een guerrillabeweging in Zuid-Amerika, nee, deze soldaat kwam uit Nederland. Een 91-jarige man, Arjen de Groot vertelt zijn verhaal hoe hij opgroeide in een gezin waarvan de vader NSB-er was. Op school hoorde hij er niet bij. Buitengesloten, omdat zijn vader mensen verraadde, arresteerde. Helemaal beseffen deed hij het niet. Hij kreeg nieuwe vriendjes in de kinderkampen van de NSB-zuil, waar hij naartoe moest. Later toen hij met zijn moeder moest vertrekken naar Duitsland voor hun veiligheid, kwam hij in een kamp terecht, waar hij opgeleid werd voor het front. Een bang jongetje van 15 jaar. Gelukkig hoefde hij nooit naar het front. Ze hadden ontdekt dat hij toch wel erg jong was. Toen hij uiteindelijk thuis terugkwam, zat zijn vader vast in de gevangenis. Het gezin zat in de overleefstand. Er was geen ruimte voor zijn verhaal. We hebben het niet meer over de oorlogstijd. Een buitenbeentje voor altijd. Veroordeeld voor het leven. Tot op de dag van vandaag loopt hij met vragen rond….
Dit verhaal kwam weer boven toen ik via de app ‘Biddend Onderweg’ luisterde naar het verhaal van de kinderen in Bethlehem, die worden gedood. Jezus kan nog op tijd vluchten met zijn ouders, omdat Jozef gewaarschuwd wordt door een engel in zijn droom. Een dramatisch verhaal. Al die onschuldige, onwetende jongetjes worden gedood. Het grote verdriet van de ouders. De eerste martelaren… Ook onvoorstelbaar dat een Herodes, heerser over het volk, dit bedenkt. Onvoorstelbaar, maar we zien het nog steeds gebeuren in deze wereld.
Er zit een verbinding tussen deze twee verhalen. Ik weet niet of Trouw dit bewust heeft gedaan. Maar ik zie het verhaal van een veroordeling van kinderen, die eigenlijk niet beseffen waar het omgaat. Die slachtoffer zijn van een dictator, zonder het zelf te kunnen doorgronden. De kinderen van Bethlehem zijn niet ouder dan twee jaar. Arjen is al ouder, maar zegt ook: wat wist ik uiteindelijk. Ik wist alleen wat mijn ouders zeiden: alles wat misging was de schuld van de Joden…Er was toen nog geen televisie, radioberichten waren éénzijdig. Wat je ouders zeiden was waar, daar ging je niet tegenin. Ook hij is slachtoffer…
In mijn hoofd komt een oproep naar boven: Mensen laten we alsjeblieft niet zo snel oordelen. Wat weten wij nu eigenlijk? Beseffen we wel wat er bij iemand anders leeft? Wat er echt in iemand omgaat, waarom hij/ zij doet zoals hij/ zij doet. Laten we meer tijd nemen om werkelijk te luisteren. Ik heb Arjen, de baby’s, hun vaders en moeders in mijn hart gesloten. Vandaag ben ik met hen verdrietig….
2 comments for “De dag van de onnozele kinderen”