Dit is een van de verhalen die ik schreef tijdens mijn retraite in Klooster Nieuw Sion. Tijdens mijn wandelingen werd ik geïnspireerd door wat ik zag. Het zette mij aan het denken…
In november was ik in Nieuw Sion voor een stilteretraite. Het betekende dat ik stil moest zijn van maandagavond half 10 tot woensdagmiddag half twee en bij alle maaltijden. De dinsdag was volledig in stilte. Ik hou van wandelen en de omgeving van Nieuw Sion is erg mooi. Hele dagen zitten in je cel is niets voor mij, dus ik had van tevoren bedacht: ik ga naar buiten, weer of geen weer…Ik liep tussen de beuken door en al vrij snel zag ik een kleurig esdoornblad tussen de bruine beukenbladeren. Verrassend, want ik zag in de omgeving nergens een esdoorn en dit was het enige blad. Ik dacht nog: ik moet hier een foto van maken, maar iets zei mij het niet te doen. Ik had mij namelijk voorgenomen omdat ik alleen een foto zou maken van iets dat mij raakte…. Ik zou anders het “in stilte zijn” voor mijzelf verstoren. Je bent dan alleen maar bezig met mooie plaatjes schieten…
Toch liet het verhaal van de eenling, het buitenbeentje mij niet los. Je kan je soms zo anders voelen in een groep. Hoor je er echt wel bij? Dat kan komen door je opvattingen, door je leeftijd, je stijl van kleden of je kleur haar. En zelfs al hoor je bij een groep, dan kan het nog dat je zomaar ineens tot de ontdekking komt: Is dit wel mijn groep, hoor ik hier wel echt bij? Zij maken zulke andere keuzes dan ik. Als je daarover in gesprek gaat met de ander voel je je soms een roepende in de woestijn. Dat kan als je tegen G2 (gevaccineerd tegen of genezen verklaard van Corona) bent en jouw partij zit in de regering, die hierover een keuze moet maken. Of als je nadenkt over nieuwe keuzes die volgens jou de kerk moet maken in dit Coronatijdperk om toch als gemeente een levend en betrokken huis van God te zijn. Terwijl iedereen alleen maar denkt: hoe krijgen we de kerken weer vol op zondagmorgen. Ook klimaatactivisten zullen teleurgesteld zijn, omdat bij de klimaattop in Glasgow uiteindelijk een mager, vaag akkoord is gekomen.
Deze dagen in het klooster heb ik ontdekt dat het goed is om je niet overal druk over te maken en overal over te discussiëren. Doe wat jij kan doen, ook al sta je daarin alleen. Blijf bij jezelf en ontdek wie jij bent, waar je kansen liggen, wat jij belangrijk vindt, maar bovenal deel je zorgen met God..
Op de terugweg heb ik nog gezocht naar het esdoornblad, maar niet gevonden. Bij een tweede wandeling ook niet gesignaleerd. Ik besloot mij niet druk te maken en de foto in scene te zetten. En als ik het jullie niet hier had verteld, had niemand geweten, dat dit fictie is.
Ik heb vervolgens dit blad meegenomen om het thuis in mijn Bijbel te doen, zoals ik er ook één vond in de Bijbel op mijn kamer, nummer 7, ergens bij Ezechiël