Bidden is samen wandelen

Dit was de kop in Uitgelicht in Trouw van vandaag, vrijdag 24 januari. De titel is gekozen op grond van de reacties van lezers op de vraag: Bidt u ook, en tot wie of wat? De kop komt uit één van de reacties. Als de schrijfster, die in Spanje in de bergen woont een dag/ een tijd niemand ontmoet, dan floreert haar bidden. Vanuit haar geloof praat ze met Jezus alsof ze samen een wandeling maken. Ik werd aan het denken gezet en bedacht dat ik de afgelopen week veel had gebeden. Deze week is het: Week van gebed. Ik mocht samen met anderen uit verschillende kerken in Dordrecht een gebedsviering voor Dordrecht voorbereiden en een gebedswandeling. Beiden verschillende manieren van bidden.


In de gebedsviering zaten een aantal Taizéliederen en andere liederen waarmee je je richt op God. Ook was er een Lectio Divina in de viering en dit bracht een mooie verstilling. In het gebed bij de Lectio kwam het lied: “Stil, mijn ziel wees stil” in mijn gedachten en dan vooral het refrein: “God U bent mijn God”.
In het gebed voor de wereld kwamen verschillende onderwerpen naar voren en we vroegen de mensen om alleen de naam te noemen van een organisatie, een land, een persoon, die betrokken was bij dit gebedsonderwerp. Ik bemerkte dat er daardoor veel ruimte ontstond. We brengen de mensen, organisaties, landen bij God, zonder oordeel, zonder onze eigen visie, ons eigen verlangen. Zo staan we als Christenen naast elkaar, zijn we met elkaar en niet tegenover elkaar.  Bij het persoonlijke gebed mochten mensen als symbool van geloof en vertrouwen een windsel (verwijzend naar de opstanding van Lazarus en van Jezus) bij het kruis leggen, hangen. Bijzonder hoe iedereen dat weer op zijn eigen wijze doet.
Bij de gebedswandeling liepen we langs bijzondere plekken in het centrum van Dordrecht. Elk punt bracht zijn eigen gebedsonderwerp aan. Zo stonden met uitzicht op de plek waar Oekraïners worden opgevangen en in stilte baden we voor de mensen wereldwijd op de vlucht. Bij het Dolhuis baden we voor alle groepen die in het Dolhuis hadden gezeten, mensen met ziekte, lichamelijk en geestelijk, gevangenen en prostitués en de jeugd die nu de plek bezoekt. Zo liepen we de stad door, biddend voor de ander, de schepping en elkaar. Zo mooi!
Dit zijn allemaal georganiseerde vormen van bidden, gerichte bidmomenten zoals bij de maaltijden, bij het gaan slapen, de gebeden in de liturgie. Maar wat is voor mij dan bidden: ik denk dat het een soort samenlopen met God is. Als ik ergens ben, wandel of loop, en iets komt op in mijn gedachten, dan breng ik het bij God, niet met grootse woorden, maar een gebed: Heer wilt U voor die situatie zorgen. En het gebeurt heus niet altijd. Mijn chaotische brein is vaak alweer met iets anders bezig en dan bedenk ik later: het denken aan de ander, aan een situatie, het daarin meeleven dat is al een gebed.

Dank U God, voor de woorden, de gedachten, die U mij geeft!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *