In de vakantie heb ik de biografie van Bibian Mentel gelezen. Zij is eind maart overleden, nadat ze al 21 jaar leefde met de diagnose: Kanker. Het boek heet ‘LEEF’ en het is een mooi verhaal over hoe Bibian leefde met de kanker. Je kan kiezen om te leven of je kan op de bank gaan zitten en niets meer doen, maar dan ben je al dood, voordat je echt doodgaat.
Het is een aangrijpend boek. Zeker ook, omdat het lijkt alsof zij het schoolvoorbeeld is van hoe je met kanker om moet gaan. Dat is niet het idee achter het verhaal. Gelukkig niet, want elk mens moet zijn eigen weg vinden in het leven met of zonder ziekte. Ook Bibian ziet zichzelf niet als het ideale voorbeeld. Zij zegt zelf dat er meer is, dit is niet hoe zij echt is. Er is meer aan haar verhaal. Zij schrijft dat ze helemaal niet zo naar buiten gericht was, maar liever achter moeders rok verdween. Toch heeft het leven gemaakt, dat ze meer op de voorgrond stond. Terwijl ze in haar leven, bleef zoeken, naar wie ben ik eigenlijk. Haar keuze om niet meer via de sportbond het trainingsprogramma te volgen, maar haar eigen weg daarin te gaan, wordt haar niet altijd in dank afgenomen. Zelfs zo, dat ze wordt beschuldigd dat ze een andere sportster bij een afdaling heeft laten vallen… Toch kiest ze dan voor de sport, ook al doet het haar pijn, dat men zo over haar denkt.
In haar leven blijft ze kiezen voor wat haar hart haar ingeeft: de liefde voor de sport en het zoeken naar mogelijkheden voor anderen met een beperking om ook te kunnen sporten, meer zelfvertrouwen te krijgen, zelfstandig te worden… Stappen te zetten bij hun ouders vandaan, naar volwassenheid en een volwaardig leven…
Het is bijzonder dat iemand zo gedreven is. Het is voor mij weer een eyeopener om te beseffen dat niemand kanker wil krijgen. Als je kanker hebt, weet dan dat elke kanker anders is. Het is daarbij voor iedereen anders is hoe hij/ zij daarmee omgaat. Gedrevenheid is geen oplossing voor de kanker, maar het kan wel iets in beweging zetten.
Toen iemand in mijn naaste omgeving in de laatste fase van kanker in het ziekenhuis lag, gaf zij aan dat zij nog wilde leven, nog maar een operatie… Een paar kamers verderop lag iemand uit de gemeente, hij zei: het is goed geweest, ik kan met een gerust hart sterven. Beiden Christen… wie ben ik om te oordelen wat de juiste weg is…
De uitspraak van Bibian: “Verzamel geen dingen, maar herinneringen!”, doet denken aan de uitspraak van Jezus: “Verzamel geen schatten op aarde,.. want waar uw schat is daar zal ook uw hart zijn”. De waarde van de dingen zit in iets anders, iets mooiers dan materie.
Mooi om zo te leven en te zien hoe zij doorleeft in de herinnering van velen. Zelfs als ze niet perfect is, of maakt dat het juist mooi….