Becoming

Vandaag, als ik dit schrijf,  zijn de eerste versoepelingen in de Coronamaatregelen van toepassing. Basisschoolkinderen  mogen weer in groepen naar school, zwembaden gaan weer open voor zwemles, als het kan. In sommige verpleeghuizen mogen weer bezoekjes plaatsvinden…Ik lees twee berichten op Facebook. Iemand vond het heerlijk om in de bubble van het eigen gezin te leven, nu moest ze de grote, wijde wereld weer in, met alle eisen en verwachtingen van dien.

Het andere stukje was een tekst van John Roedel. Het gaat over iemand die een gesprek voert met God. Hij/zij heeft het gevoel geen grip meer te hebben op het leven, alsof hij/ zij in stukjes uit elkaar valt. God zegt echter: dit zijn groeipijnen, je maakt een ontwikkeling door, dat wat je van je groei weghoudt, verlies je. Het lijken zekerheden, maar ze belemmeren je. De veranderingen waar je bang voor bent, zijn juist de stappen die je moet zetten om meer en meer te worden, die je moet zijn: You aren’t changing!! You are becoming!

Beide berichten passen bij deze tijd. We maken heel wat veranderingen mee, die niet zomaar op zullen houden. Elke keer bedenk je weer iets nieuws, dat onmogelijk door kan gaan, dat anders zal gaan, anderhalve meter….brrrr. Het is voor mij ook een tijd dat ik teruggeworpen ben op mijzelf. Opnieuw moet ik ook nadenken over wat werkelijk van belang is. Ik  heb zoveel wat mij bezighoudt, dat ik belangrijk vind. Allereerst mijn gezin en familie, maar ook mijn geloof, vrienden. Daarnaast vind ik het ook heerlijk om naar het theater te gaan, festivals te bezoeken en er aan meewerken, reizen, musea bezoeken…. Allemaal dingen die voorlopig niet doorgaan of heel anders zullen gaan in de toekomst. Ik merk ook dat het iets doet met mijn identiteit, wie ik ben, wie ik wil zijn. Een vrouw, die niet stilstaat, die geniet van de mooie dingen van het leven. Ik wil ook nodig zijn. Ik wil nog niet achter de geraniums…. Maar heeft dat ook niet te maken met wat ik denk dat anderen van mij verwachten? En als dan al die leuke dingen wegvallen, wat dan? Wie blijft er dan over? Is dat de vrouw, die God wil dat ik ben en dat ik tot mijn werkelijke bestemming kom? Ik vind dat beangstigend en zou het liefst uit mijn bubble willen stappen en roepen hier ben ik, ik kan alles nog… Ik ben een vrouw, die midden in het leven staat. Ik wil wegrennen voor de verandering. Maar wat wil God? Misschien toch maar terug in de bubble en tijd nemen voor Hem….

Tekst John Roedel:

https://www.facebook.com/Godandjohn/posts/me-hey-godgod-hey-johnme-im-falling-apart-can-you-put-me-back-togethergod-i-woul/2522195578025159/