Meestal krijgen jullie eens in de twee weken, op zaterdag, een melding dat er een nieuwe blog is geplaatst. Afgelopen zaterdag hadden jullie een seintje moeten krijgen, maar dat is niet gelukt. Ik was vooraf aan de reis naar Cantignergues nog hoopvol dat het mij wel zou lukken om de dag na thuiskomst een verhaal te schrijven. De verwachting was, dat ik wel voldoende meegemaakt zou hebben, waarover ik zou kunnen schrijven. We hadden echter donderdag een lange reisdag, 1300 km op één dag gaat je niet in de koude kleren zitten. Het was vroeg op en laat naar bed. De volgende dag dingen afronden, zoals de financiën en de was doen, een bezoekje aan dochterlief en vervolgens instorten op de bank…. Dus niet gered! En dan kan je het net zo goed uitstellen tot na het weekend. Nu dus aan de slag, maar wat ga ik dan beschrijven?
We hebben een mooie reis achter de rug. Veilig aangekomen in Cantignergues, hartelijk ontvangen door Gert, de nieuwe beheerder. Veel gezien, mooie natuur en stadjes. Heerlijk om elke dag te beginnen met een ochtendgebed en de dag ook weer af te sluiten met een avondgebed. Opdrachten die de ruimte gaven tot nadenken en gesprekken met elkaar. Een intensieve, maar mooie week. Voor mijzelf merk ik wel dat het ook een grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Je wil dat iedereen het naar het zin heeft, maar dan loop ik toch tegen mijn eigen beperkingen aan.
Vanochtend heb ik voor het programma van OpenHofPlus een deel van de Bergrede gelezen, waaronder de zaligsprekingen en de teksten over het zout der aarde zijn en het licht in de wereld. Ik vraag mij dan af, ben ik wel zout, ben ik wel licht, ben ik anders dan anderen? Ik ben nou niet direct geduldig van aard en met acht man in een keuken rond lopen is niet echt mijn ding…
Ik weet ook niet of ik altijd een goede afweging maak bij het zoeken naar de balans in keuzes tussen wensen van een groep en vooraf gemaakte plannen. Ben ik wel dienstbaar genoeg, zorgvuldig in de woorden die ik kies… Is er evenwicht in het delen van een levensverhaal en het stukje dat iemand privé wil houden… Pakken mensen de voorstellen om met elkaar in gesprek te gaan op, of juist niet…
Heel wat vragen en overwegingen die bij mij opkomen… Ik bedenk mij nu ineens weer dat bij de laatste opdracht ik heb gedeeld dat ik “Geduld en Wijsheid” van God vraag. (Dat moet ik maar wat langer volhouden om dat te vragen….)
In Carcassonne heb ik een foto genomen van Sta Anna. Het vingertje was voor mij een teken van het geduld dat je moet hebben als moeder, maar het geeft ook wijsheid weer. Wat zeg je op welk moment tegen je kind….? De foto paste niet goed bij de opdracht van dat moment, maar wel goed bij deze blog.