Van de week las iemand dit mooie gedicht van Jaap Bestebreurtje (uit de bundel: Behouden huis). Het was een gedicht dat mij meteen raakte. We denken, handelen vaak vanuit wat was. We gaan er vanuit dat het goed was en nog steeds is. Het geeft ons zekerheid, vastigheid. Toch moeten we ook zien dat de aarde is ontdaan van het oude. Het is niet meer hetzelfde. Er is iets gebeurt met ons mensen. In een gesprek naar aanleiding van het gedicht kwam naar voren, dat ook geloof niet meer vanzelfsprekend is. Het is voor veel mensen een nieuwe zoektocht geworden. Wat we altijd voor waar hebben gehouden, waar we misschien niet eens over nadachten is in beweging gekomen. Het is goed om met elkaar ook daarover in gesprek te zijn. Wat is het wat je gelooft, wat betekent het voor jou? Welke kern houd je over en heeft dit invloed op je leven? Juist deze gesprekken zijn waardevol. God heeft ons geschapen als verantwoordelijke wezens. De gedachten die we hebben, de keuzes die we maken: wij zijn daar op aan te spreken. Dan wel aanspreken in de sfeer van: ik wil graag weten waar jij staat, zonder oordeel, maar in alle openheid. Ruimte voor de unieke ander.
Op Graceland was er een interview met iemand die was gaan zoeken naar wat de kerk voor haar betekende, wat geloven voor haar betekende. Als je dat doet, dan geef je ruimte aan je twijfel, is het waar wat altijd waar is geweest. Iemand gaf als reactie op dat interview: Ik wil dit eigenlijk niet eens horen. Voor de één is het belangrijk om ruimte te geven aan de twijfel, de ander zal juist blijven vasthouden aan wat was en waardevol voor hem/ haar is. Voor beide manieren van denken moet ruimte zijn. In een open gesprek kunnen we leren van elkaar, elkaar ontmoeten, elkaar leren begrijpen. Ik ben mij er steeds meer van bewust dat geloven een beweging is en dat we moeten blijven zoeken en in het nieuwe geloven… De wind geeft nieuwe zaden, brengt nieuwe geuren en kleuren,….