Het Rapiariumboekje is klaar. Hoera. Het is een prachtig boekje geworden met harde kaft. Bestemd voor ieder die aanhaakt in bij De Pelgrimstocht. in een groepje van vier of individueel.
Deze dagen moest ik aan het volgende denken :
Het kruis is er niet om het noodlot te bezweren;
we kunnen de storm en het kwaad niet ontlopen,
maar we zijn niet alleen en krijgen ‘een nieuwe jas’.
we weten misschien niet wat er allemaal op ons pad zal komen,
maar we weten wel Wie er op ons pad komt.
David Adam in ‘In Gods tegenwoordigheid’
Van jongs af aan ben ik opgegroeid in een redelijk orthodox milieu. In die tijd was alles duidelijk. School, gezin, kerk en buurt waren op elkaar afgestemd. Niet met kinderen spelen die teveel lelijke woorden zeiden… de wereld was een eenheid. In de kerk en het gezin was het Evangelie helder : Jezus kwam om onze zonden te vergeven. Als je dat geloofde was er heil. Nu en aan de andere kant van het leven.
Ik zocht samen met Tonny, mijn geliefde naar een kerk waar we beiden zouden kunnen aarden. Een van de eerste keren dat we daar waren was er een predikant die bij het avondmaal de beker omhoog hield en de woorden uitsprak : ‘Ik wil een toost uitbrengen vanwege het koninkrijk dat komt’ . Ik was behoorlijk geschokt herinner ik mij en besefte dat ik mij altijd had bevonden vóór het kruis. Met nadruk op het lijden en sterven van Christus, veel liederen met een Bach-inhoud. Stemmig maar redelijk zwaar voor jonge mensen. Deze man stond – na de opstanding – met zijn benen op een plaats achter het kruis. Het is volbracht. Het is gedaan, goed zo. wij mogen nu echt leven zonder angst voor de (uiteindelijke) dood. Deze ervaring werd eigenlijk (achteraf gezien) heel bepalend voor mij. Vooruit kijken, met het kruis als ruggensteun en niet als een bezwering. Rust voor mijn ziel dus…
Het is mooi dat datzelfde kruis van Christus heel centraal is blijven staan in alle kerken. De R.K. kerk, de Orthodoxe, Protestants en Evangelicalen belijden in het hart van het Evangelie zo ongeveer hetzelfde. Het belijden van Goddelijk en menselijk lijden is weergegeven in de geloofsbelijdenis van Nicea en sindsdien niet veranderd.
Deze weken zijn als komkommertijd voor me. Er is weinig uitdaging. Ik ga denk ik ook maar eens op vakantie. Een week naar de Weerribben en een weekje Joodse graven schoonmaken in kleine dorpen rond Enschede. Ik volg Tonny hier dit jaar in. zij doet dat al een paar jaar.
Voor een ieder : lekkere zomerweken toegewenst !
Victor van Heusden